Με παπάρες για “ανάπτυξη” και “καλύτερες μέρες” που βέβαια δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ για τον λαό γιατί τις έχουν δεσμεύσει γι’ αυτούς, κοιτάζοντας είκοσι χρόνια πίσω –σ’ εκείνες τις μέρες της δραχμής και της μετάβασης στο ευρώ- τι βλέπουμε;
Ότι οι μισθοί είναι πάνω-κάτω ίδιοι, αλλά όλα τα είδη και οι υπηρεσίες έχουν πολλαπλασιάσει τα κόστη τους. Όσο κόστιζε μια μερίδα κοστίζει τώρα ένα σουβλάκι, όσο κόστιζε το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη κοστίζει τώρα το ταξίδι Αθήνα-Λαμία, όσο κόστιζε τότε ένας μήνας κοστίζουν τώρα μερικές μέρες. Μαύρες, άδειες, αγχωτικές και συχνά εφιαλτικές μέρες…
