Ήταν 17 Νοεμβρίου του 1975, δυο χρόνια μετά από το πολυτεχνείο και τα γεγονότα στην Αθήνα, όταν τα δύο μεγαλύτερα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης –το ιταλικό και το γαλλικό- εξέδωσαν ανακοίνωση αποκήρυξης της βίας.
Το ελληνικό, βέβαια, είχε φροντίσει ήδη να βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του δια χειρός Χαρίλαου Φλωράκη (που παλιότερα ως καπετάν Γιώτης αγωνιζόταν για το εντελώς αντίθετο) ότι θα είναι φρόνιμο και δεν θα του περάσει καν από το μυαλό η ανατροπή του καθεστώτος με βίαια μέσα. Εξ ου και η μετέπειτα δεδηλωμένη απέχθεια προς τη θραύση υαλοπινάκων και η προσήλωση στην ως δια μαγείας ανατροπή, μέσω μιας μεγάλης, ονειρικής (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) επανάστασης. Για την οποία βεβαίως-βεβαίως θα πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι συνθήκες…
