Γι’ αυτή δεν ισχύει η στερεότυπη φράση «καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι». Η Σεμιχά Ριζάογλου είναι μια Ξανθιώτισσα αθλήτρια της παραολυμπιακής κολύμβησης με παραδειγματική θέληση, με ένα τοίχο γεμάτο μετάλλια και διακρίσεις κι έναν άλλο τοίχο που την κρατά έξω από τα πρότυπα και τις προτεραιότητες της τοπικής κοινωνίας…
Τι κι αν την τελευταία δεκαετία έχει τιμήσει και προβάλλει επανειλημμένα την πόλη της σ’ όλο τον κόσμο; Μόνο μία φορά ακούστηκε το όνομα της 28χρονης αθλήτριας (και μητέρας πλέον), όταν έλαβε μια τιμητική πλακέτα προ διετίας από τον δήμο Αβδήρων.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Σεμιχά Ριζάογλου γεννήθηκε στην Ξάνθη, μεγάλωσε στην Αθήνα και επέστρεψε στα δεκαοκτώ της. Στα δεκαέξι χρόνια της έμεινε ανάπηρη στα κάτω άκρα έπειτα από δυστύχημα με μοτοσυκλέτα. Εισήχθη στο τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών του Δ.Π.Θ. Τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό, ξεκινώντας προπονήσεις, πρώτα στο μπάσκετ (για ένα χρόνο) και στη συνέχεια στην κολύμβηση.
Αγωνίζεται στα 500 και 100 μέτρα ελεύθερου κατηγορίας S3 και στα 50 μέτρα ύπτιο κατηγορίας S4, ατόμων με τετραπληγία. Έχει αρκετές διακρίσεις, πανελλαδικά ρεκόρ, συμμετοχή σε δύο πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σε ένα παγκόσμιο και στην παραολυμπιάδα του 2012. Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης Ελληνίδας αθλήτριας με αναπηρία, του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου.
Άρχισε να παίζει μπάσκετ με καρεκλάκι και ο φυσικοθεραπευτής της την γνώρισε με τον Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων στο Μαρούσι. Μέσα από το μπάσκετ γνώρισε την Μαρία Μπαξεβάνη, τη σημερινή προπονήτριά της που της μίλησε για την Κομοτηνή και την κολύμβηση. Άρχισε να προπονείται εντατικά και το 2009 κατάφερε να κατακτήσει τρία χάλκινα μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Το 2012 μετείχε σε τρία αγωνίσματα στους παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Ανήκει στον σύλλογο «Ηρόδικος» Κομοτηνής.
Το 2012 διέκοψε επειδή έγινε μητέρα. Και τώρα ξαναμπήκε σε προπονήσεις εν όψει του παγκόσμιου πρωταθλήματος κολύμβησης που θα γίνει τον Αύγουστο στη Γλασκώβη. Στον χάρτη των αυξημένων φετινών αγωνιστικών υποχρεώσεών της θα προηγηθούν τα δύο meetings σε Νάουσα και Βερολίνο τον Απρίλιο και το πανελλήνιο πρωτάθλημα τον Ιούνιο στην Αθήνα.
Οικονομική κατάσταση και έλλειψη υποδομών πολλαπλασιάζουν τις δυσκολίες
Αντί να έχει στήριξη, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. «Ξαναέκλεισε το κολυμβητήριο της Ξάνθης και θα ανοίξει πάλι τον Μάρτιο. Αναγκάζομαι να πηγαίνω πότε στην Κομοτηνή και πότε στην Καβάλα» λέει, χωρίς ωστόσο να πτοείται από τίποτε. «Δυστυχώς δεν υπάρχουν υποδομές, ενώ τα πράγματα είναι δύσκολα και από οικονομικής άποψης. Κι αν τα βγάζουμε πέρα είναι γιατί το θέλουμε πάρα πολύ, αλλιώς δεν θα γινόταν. Η προπονήτρια είναι στην Αθήνα, στέλνει μηνύματα μέσω τηλεφώνου ή διαδικτύου, δίνοντας οδηγίες για τις προπονήσεις». Έτσι τα βγάζει πέρα, «με τη βοήθεια συζύγου και αδερφής που κρατάνε χρονόμετρα. Έχω τρεις προπονητές», λέει γελώντας.
Έχοντας στόχο το παγκόσμιο πρωτάθλημα, πρέπει να προπονείται κατά μέσο όρο τρεις ώρες τη μέρα στο νερό, συν μία ώρα με βάρη. «Στο Λονδίνο που είχαμε πάει για προετοιμασία έκανα διπλές προπονήσεις» λέει. «Ήμουν δυόμισι ώρες στο νερό κάθε πρωί, μετά βάρη, λίγη ξεκούραση και το βράδυ πάλι από την αρχή. Θέλει αφοσίωση». Χρειάζεται ένα πεντάωρο-εξάωρο κάθε μέρα μαζί με τις μετακινήσεις πλέον, τώρα που αναγκάζεται να πηγαίνει στην Κομοτηνή και στην Καβάλα. Όσο για τις μετακινήσεις της, προσθέτει: «Στην Ξάνθη οι υπηρεσίες είναι προσβάσιμες αλλά στην πόλη δεν μπορώ να κινηθώ. Η πόλη δεν είναι προσβάσιμη, μόνο στην κεντρική πλατεία γίνεται κάτι… σε αντίθεση με τη γειτονική Κομοτηνή που έχει μεγάλη διαφορά και είναι πολύ καλύτερη».
«Αυτά τα μετάλλια δεν είναι από το super market»
Αναφορικά με τη στήριξη της πολιτείας, η συνομιλήτριά μας λέει χαρακτηριστικά: «Από το 2004 που ξεκίνησα μέχρι το 2012 δεν πήρα δεκάρα τσακιστή. Όλα τα –τεράστια- έξοδα ήταν δικά μου. Πήραμε μια ανάσα και συνεχίζουμε με κάποια χρήματα που δόθηκαν στο Λονδίνο, λόγω των διακρίσεων στους παραολυμπιακούς αγώνες. Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια…».
Όσο για την αναγνώριση στον τόπο της, η ίδια δηλώνει χαμογελώντας ότι «οι τοπικοί φορείς και αρχές είναι λίγο απόμακροι, σαν να μην ενδιαφέρονται και πολύ». Την κατάσταση χαρτογραφεί ο σύζυγός της, που παρεμβαίνει στη συνομιλία μας εξηγώντας θαρρετά: «Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Δεν την ξέρουν, δεν την προβάλλουν, την ώρα που έκανε τόσα και που ετοιμάζεται να πάει και σε δεύτερη ολυμπιάδα, το 2016 στη Βραζιλία. Ο κόσμος ήταν αυτός που πίεσε τη δημοτική αρχή να την τιμήσει. Δεν έχει την αναγνώριση που της πρέπει. Έχει γράψει ιστορία, αυτά τα μετάλλια δεν είναι από το super market, κατακτήθηκαν με ιδρώτα και σκληρή προσπάθεια. Κάπου πρέπει να φαίνεται ότι αυτή η κοπέλα από την Ξάνθη τίμησε την Ελλάδα. Όχι μόνο λόγια για ψήφους…».
Ο ερχομός του παιδιού της πολλαπλασιάζει τις αντικειμενικές δυσκολίες. «Θέλει πολύ κόπο πλέον» λέει η Σεμιχά Ριζάογλου, κάτι που όμως δεν αποτελεί εμπόδιο γι’ αυτή. «Φυσικά και θα συνεχίσω, το θέλω» δηλώνει. Και κλείνει τη συνομιλία μας λέγοντας: «Δεν ζητάω τίποτε, ό,τι κάνω είναι για μένα και επειδή μου αρέσει. Το θέμα είναι να βλέπουν τα παιδιά και να παραδειγματίζονται. Αυτά που μετράνε είναι η αγάπη και η ανθρωπιά».