Ένα ανάλαφρο ζευγάρι που από την περπατησιά και τις κινήσεις καταλαβαίνεις ότι είναι χορευτές, δύο άνθρωποι που σφύζουν από ψυχοσωματική υγεία και πάθος για ζωή, πλησίασαν σεμνά και μίλησαν για τους ίδιους, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το μπαλέτο και όσα έκαναν στην Ξάνθη και στη σχολή χορού της Μαρίας Λάμπρου.
Ο Δημήτρης Φέρρας και η Μάγδα Κούκου είναι ζευγάρι στη ζωή και στην τέχνη. Βρέθηκαν στην Ξάνθη στο κλείσιμο της προηγούμενης ακαδημαϊκής χρονιάς και ξεκίνησαν τη συνομιλία μας εξηγώντας τους λόγους.
“Ήρθαμε να διδάξουμε, κυρίως κλασικό μπαλέτο” λένε. “Θέλαμε να δείξουμε κάτι περισσότερο, καθώς και τι γίνεται στην πρωτεύουσα. Στην επαρχία, πολλώ δε μάλλον στην Ξάνθη που είναι πολύ μακριά από την Αθήνα, τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι και πώς συμβαίνει. Στην Αθήνα υπάρχει μπαλέτο, υπάρχει λυρική σκηνή, δουλεύουν άνθρωποι και προσφέρουν πολιτισμό. Είπαμε λοιπόν να το φέρουμε και εδώ. Χαιρόμαστε που δόθηκε η ευκαιρία στα παιδιά να γνωρίσουν από κοντά χορευτές και μάλιστα από το μοναδικό θέατρο που έχει η Ελλάδα. Αυτό είναι το σημαντικό“.
Ενθουσιασμένοι από την υποδοχή που τους επιφύλαξε η σχολή χορού της Μαρίας Λάμπρου αλλά και τα παιδιά αυτού του σημαντικού “φυτωρίου”, αναφέρονται στην παιδεία που καλλιεργεί ο χορός, καθώς και σε κάποια λάθος στερεότυπα, λέγοντας: “Είναι κάτι σαν αθλητισμός που αργότερα γίνεται τέχνη. Επικεντρώνουμε περισσότερο στο να αφεθούν τα παιδιά λίγο πιο ελεύθερα και να δουν πώς είναι οι χορευτές. Που δυστυχώς υπάρχουν μόνο στην Αθήνα… Και να δείξουμε πώς είναι να χορεύουν ζευγάρια, άντρας και γυναίκα. Κάτι που στην επαρχία δεν υπάρχει. Πρέπει να μπορούν να χορεύουν και τα αγόρια, δεν είναι ντροπή. Δεν υπάρχει χορός και μπαλέτο χωρίς άντρες, δεν μπορεί μια χορεύτρια να χορέψει μόνη της σε μία παράσταση! Είναι πολύ σημαντικό. Τα αγόρια είναι πολύ λίγα (περίπου είκοσι-είκοσι πέντε μόνο!) και όσα μπορεί να βρει η Ελλάδα είναι μαζεμένα στη λυρική, που στην Ελλάδα είναι μόνο μία! Ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο δεν συμβαίνει αυτό. Οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους και να φύγουν από τα στερεότυπα του παρελθόντος. Απόδειξη ότι είμαστε ζευγάρι και έχουμε δύο παιδιά” λένε χαμογελώντας.
“Ο πολιτισμός δεν σβήνει, αντίθετα αναπτύσσεται με την κρίση“
Αναλύοντας την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο, σημειώνουν ότι “στις περισσότερες σχολές υπάρχουν πολύ καλοί δάσκαλοι”, προσθέτοντας: “Δυστυχώς όμως είναι έτσι το σύστημα παιδείας και η κοινωνία μας, που τα παιδιά σταματάνε τον χορό λόγω των υποχρεώσεών τους (φροντιστήρια κ.α.) και δεν μπορούν να αναπτυχθούν ώστε να γίνουν χορευτές. Τα παιδιά είναι καλά στην τεχνική τους, έχουν μεγάλη πρόοδο, αλλά δεν μπορούν να αφοσιωθούν. Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται κάθε μέρα, αν θέλεις να φτάσεις σε υψηλό στάδιο. Η γενιά μας περνάει, τι θα γίνει μετά; Πρέπει να μεταδώσουμε τις γνώσεις μας κι ελπίζουμε να έρθουν καλύτεροι από εμάς“.
Επιπρόσθετα τονίζουν ότι “υπάρχει μέλλον στον χορό“, λέγοντας: “Ο πολιτισμός δεν σβήνει, αντίθετα αναπτύσσεται με την κρίση. Το βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να έρθει, να ξεφύγει από τη μίζερη καθημερινότητα που δυστυχώς μας έχουν κάνει να ζούμε. Αυτό παλεύουμε να κάνουμε, να το διώξουμε και να διασκεδάσουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε να ευχαριστηθεί και να χαμογελάσει“.
Ο Δημήτρης Φέρρας και η Μάγδα Κούκου θεωρούν εαυτούς “τυχερούς και προνομιούχους” που είναι στην Εθνική Λυρική Σκηνή. “Δουλεύουμε πολύ γι’ αυτό και προωθούμε τη δουλειά μας με διάφορους τρόπους και εφαρμογή και νέων ιδεών. Προσπαθούμε να βγάλουμε τον χορό σε όλη την Ελλάδα” λένε.
“Δεν είναι μόνο οι συναυλίες, ο δήμος πρέπει να δει και λίγο τον χορό“
Τα δύο μέλη της Ε.Λ.Σ. παρακινούν την κοινωνία να στρέψει το βλέμμα της προσεκτικότερα σ’ αυτή τη μορφή τέχνης, λέγοντας: “Το μπαλέτο ξεκινάει σαν χόμπι, αλλά μπορεί να αναπτυχθεί και να γίνει πρώτα τρόπος ζωής και μετά επάγγελμα. Οι γονείς δεν πρέπει να βλέπουν το μπαλέτο σαν μια απλή απασχόληση, αλλά και το ίδιο το παιδί δεν πρέπει να μείνει εκεί. Είναι καλό να αναπτύξει τις δεξιότητές του, να δοκιμαστεί, να σκέφτεται ότι μπορεί και να γίνει χορευτής. Αυτό σημαίνει ένα νέο τρόπο ζωής, καθημερινή γύμναση, παραστάσεις, πρόβες, θεατές, επιβράβευση. Τις χαρές και τις λύπες της σκηνής και του χορού. Είναι πολύ όμορφο πράγμα να αγαπάς κάτι και να το κάνεις και επάγγελμα. Ας μην κόβουμε τα φτερά των παιδιών“.
Όμως, δεν είναι μόνο η οικογένεια υπεύθυνη για τη διεύρυνση των οριζόντων… “Και ο δήμος της Ξάνθης θα μπορούσε να οργανώσει κάποιες παραστάσεις σε συνεργασία με την Ε.Λ.Σ.“, λένε οι συνομιλητές μας. “Σε άλλους δήμους γίνεται αυτό, αν κάνουν μια αίτηση στη λυρική θα γίνει. Η τοπική κοινωνία θα πρέπει να κινηθεί και προς αυτή την κατεύθυνση, δεν είναι μόνο οι συναυλίες. Το θέατρο το ζητάνε, τον χορό τον έχουν αφήσει λίγο πίσω. Ας το έχουν λίγο στο μυαλό τους. Όλα είναι παιδεία, πώς θα γίνει αν δεν δείξουμε, δεν διδάξουμε; Κι αν βοηθήσουμε λίγο και τον χορό των αγοριών, θα δουν τα παιδιά, θα μάθουν. Πολλά αγόρια ξεκίνησαν να κάνουν μπαλέτο αλλά λίγα τα κατάφεραν. Είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα, θέλει μεγάλο κόπο, σκέψη, προετοιμασία“.
Όσο για τους ίδιους και τις ενασχολήσεις τους αυτό τον καιρό, αναφέρουν την παραγωγή της “Σταχτοπούτας” που πήγε πολύ καλά, τη συμμετοχή τους στην όπερα “Κάρμεν” στο Ηρώδειο και κλείνουν τη συνομιλία μας λέγοντας: “Κάνουμε συνέχεια παραγωγές και έχουμε πολλές συμμετοχές. Θα ανεβάσουμε τον «Καρυθραύστη» και στη Θεσσαλονίκη, στο μέγαρο μουσικής από 1 ως13 Δεκεμβρίου. Μάλιστα, θα κρατήσουμε κάποιες θέσεις να έρθουν και παιδιά από την επαρχία, που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν κάτι τέτοιο εδώ“.
