Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από την παθολόγο-εντατικολόγο Χριστίνα Κυδώνα και δημοσιεύτηκε στις 4 Δεκέμβρη στο θεσσαλονικιώτικο parallaximag.gr, στο πλαίσιο της στήλης «Ημερολόγια καραντίνας». Το αναδημοσιεύουμε όχι μόνο για την αυταξία του ως μαρτυρία μιας μάχιμης γιατρού στην πρώτη γραμμή (κυριολεκτικά), αλλά και γιατί η περιγραφή των συνθηκών υπό τις οποίες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται οι υγειονομικοί στην μάχη κατά του CoViD-19, δίνει ένα ηχηρό ράπισμα στην κυβερνητική προσπάθεια να στοχοποιηθούν γιατροί και νοσηλευτές που ασθενούν από CoViD -19 ως ένοχοι για ενδονοσοκομειακή διασπορά της νόσου!
Όλη μέρα ακούμε έναν τρομερό θόρυβο που φτάνει από τον 1ο όροφο (κομπρεσέρ δουλεύουν, βαριοπούλες γκρεμίζουν και σπάνε, συχνά ένα τράνταγμα σαν να γίνεται σεισμός) καθώς, αυτήν την εποχή(!), γίνονται οι εργασίες για την κατασκευή νέων κλινών ΜΕΘ δωρεάς Ι.Σ. Νιάρχου.
Με διπλές μάσκες, σκούφο, γυαλιά και προσωπίδα οι ασθενείς δεν μας καταλαβαίνουν, δεν μας ακούν όταν τους απευθυνόμαστε και χρειάζεται να σκύβουμε πολύ κοντά στο αυτί τους, ειδικά όταν είναι ηλικιωμένοι και να φωνάζουμε. Σε ένα θάλαμο με νεφελοποιητές φαρμάκων, συσκευές μη επεμβατικού μηχανικού αερισμού και μάσκες υψηλής παροχής οξυγόνου, είναι δεδομένο ότι έχει παντελώς καταργηθεί κάθε όριο ασφάλειας για το προσωπικό.
Κάθε βδομάδα τουλάχιστον 5 άτομα από τους εργαζόμενους βγαίνουν off λόγω θετικού τεστ ή νόσου. Παρόλα αυτά, παρά τις συνεχείς εφημερίες και τις ατέλειωτες εργατοώρες πολύ πέραν του ωραρίου μας, σπανίως ακούγονται πια φωνές γκρίνιας, δυσφορίας ή φόβου για τις συνθήκες εργασίας, την κόπωση και τη δική μας υγεία. Γιατί αυτό που πια επικρατεί είναι η οργή.
Οργή γιατί αναλογούν 3 μονάχα νοσηλεύτριες στην απογευματινή και βραδινή βάρδια, σε πτέρυγα 40 κλινών όπου πρέπει: να δώσουν την αγωγή, να βάλουν φλέβα σε όποιον την έβγαλε, να καθαρίσουν τους αρρώστους, να τους ταΐσουν, να φέρουν κάγκελα να καθηλώσουν τους διεγερτικούς που πετάνε τη μάσκα τους και κινδυνεύουν, να καθησυχάσουν φοβισμένους ασθενείς, να συνδράμουν τους γιατρούς σε κάτι επείγον (κι όχι σπάνια: ανακοπή, ανάγκη διασωλήνωσης), να αναπληρώσουν τις ελλείψεις από το κεντρικό φαρμακείο, να συνεννοηθούν με τους τραυματιοφορείς για τις διακομιδές και ων ουκ εστί αριθμός σ’ αυτό το μεροκάματο του τρόμου, για μια εργασία που ακόμα ΔΕΝ έχει ενταχθεί στα Βαρέα και Ανθυγιεινά.
Γιατί το τηλέφωνο στο γραφείο χτυπάει συνεχώς, αλλά δεν καθόμαστε ποτέ εκεί για να το σηκώσουμε. Κι όταν πάμε, θα είναι για δουλειά στο κομπιούτερ, που και πάλι δεν θα απαντήσουμε, σε κάποιον συγγενή ασθενούς ή φίλο που αγωνιά, γιατί η απάντηση θα μας καθυστερήσει, όντας 2 γιατροί σε πτέρυγα 40 ασθενών.
Οργή γιατί τα δίκλινα έχουν μετατραπεί σε τετράκλινα, τα τετράκλινα σε εξάκλινα, τα εφημερεία σε θαλάμους ασθενών και οι γιατροί εφημερεύουν μέρα παρά μέρα.
Οργή για τους ιεράρχες της πόλης, για την Εκκλησία, γι’ αυτούς τους λαλίστατους αρνητές που χρειάστηκε να δουν νεκρούς παπάδες και αρχιερείς στις Εντατικές για να σωπάσουν… Ενας ιερέας 47 ετών νοσηλεύεται στο 308. Μέσα σε 4 ημέρες επιδεινώνεται άσχημα και μου ζητάει να αυξήσω το οξυγόνο: «Δεν μου φτάνει, γιατρέ, μπορείς να το ανεβάσεις κι άλλο;» «Δυστυχώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη χορήγηση», του απαντώ, «θα χρειαστεί να διασωληνωθείτε, να πάτε σε ΜΕΘ». Με κοιτάζει στα μάτια και λέει: «ΝΑΙ! Να κάνετε, σας παρακαλώ, ό,τι χρειάζεται». Τον ετοιμάζω και σκέφτομαι πως ούτε μια συγγνώμη δεν έχει ακουστεί από την Εκκλησία για τους δεκάδες ηλικιωμένους που πήρε στο λαιμό της στη λειτουργία του Αγ. Δημητρίου όταν διαγκωνίζονταν για τη μεταλαβιά. Αναρωτιέμαι τι να τους λέει τώρα η συνείδησή τους; Οχι μόνο η θρησκευτική αλλά και η ανθρώπινη. Πώς απαντά σ’ αυτό το έγκλημα;
Οργή για πολλά τοπικά ΜΜΕ που θριαμβολογούσαν για τη Θεσσαλονίκη – πόλη πρότυπο covid free!
Οργή για την αυταρέσκεια, την προχειρότητα, την αφέλεια, την εγκληματική αμέλεια των τοπικών αρχόντων, που νόμιζαν πως ακκιζόμενοι με την κεντρική εξουσία θα ξόρκιζαν το κακό.
Οργή γιατί πια είμαστε μόνοι μας, νοσοκομειακοί, ασθενείς, συγγενείς και φίλοι, μόνοι μας σ’ αυτόν το ζόφο, να παλεύουμε κάθε στιγμή με χέρια και ψυχή για να σώσουμε ό,τι σώζεται.
Χριστίνα Κυδώνα
Παθολόγος-εντατικολόγος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης
Σημείωση «Κ»: Η αναδημοσίευση γίνεται μετά από άδεια της γιατρού και του parallaximag.gr. Τους ευχαριστούμε.
