Οι παλιοί παράγγελναν τον καφέ «βαρύ γλυκό», «με ολίγη», «γλυκύ βραστό», «μέτριο», «σκέτο». Αφού περάσαμε από διάφορα στάδια, τώρα έχουμε φτάσει στο «πιάσε ένα φραπέ με λίγη αυτοοργάνωση».
Αναφερόμαστε σε διάφορα μαγαζιά (καφενεία, μεζεδοπωλεία, ταβέρνες) που ανοίγουν κάποιοι, δίνοντάς τους το χαρακτήρα «κολεκτίβας» και διαφημίζοντάς τα ως «αυτοοργανωμένα εγχειρήματα» και τα παρόμοια. Είναι θεμιτό κάποιοι άνεργοι ν’ ανοίγουν συνεταιρικά ένα μαγαζί για να επιβιώσουν. Άντε να κλείσουμε τα μάτια στη νομική μορφή με την οποία ανοίγονται κάποια τέτοια μαγαζιά, για να έχουν καλύτερη φορολογική μεταχείριση. Όταν, όμως, χρησιμοποιούνται ιδεολογήματα που παίρνουν τη μορφή πολιτικών προταγμάτων, τότε πρέπει να φωνάξουμε «φτάνει, ως εδώ». Ένα μαγαζί είναι ένα μαγαζί, είτε το έχει ένας μαγαζάτορας είτε το έχει μια παρέα πρώην ανέργων. Αν η παρέα των πρώην ανέργων «χτυπάει» τις τιμές, με γεια της με χαρά της. Το ίδιο κάνουν και άλλοι μαγαζάτορες, στην προσπάθειά τους να τραβήξουν πελατεία (δείτε τι γίνεται με την τιμή του καφέ σε πλαστικό). Όχι, όμως, να πουλάνε διάφορα παραμύθια για να τραβήξουν συγκεκριμένη πελατεία και μάλιστα να βλέπουμε να διαφημίζονται τέτοια «εγχειρήματα» ακόμα και από ιστοσελίδες κάθε άλλο παρά ανατρεπτικού περιεχομένου.
πηγή: Κόντρα
