Το βιβλίο της Άννας Γαλανού «Τότε που τραγουδούσαν οι θεοί» παρουσιάστηκε τη Δευτέρα στο καφέ «Φίλοιστρον» από τις εκδόσεις «Διόπτρα» και το βιβλιοπωλείο «Τζελέπη».
Το βιβλίο –που κυκλοφορεί εδώ και δέκα μέρες- παρουσίασαν οι Μαρία Θεοφανάκη και Μαρία Κακίση, ενώ αποσπάσματα διάβασε η Ασιμέ Εμίνογλου.
«Είναι ένα πολυσύνθετο βιβλίο που πραγματεύεται κυρίως τον ρατσισμό, αλλά και τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές» λέει σε συνομιλία μας η συγγραφέας. «Μέσα από μια ιστορία που αναφέρεται στο σήμερα, κάνει ένα πισωγύρισμα στον χρόνο και αναφέρεται στη ζωή των τσιγγάνων σε μια εποχή-φολκλόρ για τους περισσότερους, την τριακονταετία 1940-1970. Αυτός είναι ο καμβάς που πάνω του ξεδιπλώνονται δύο παράλληλες ιστορίες».
Σημειώνοντας ότι «οι τσιγγάνοι είναι μια φυλή που έχει αναφερθεί ελάχιστα σε ελληνικά βιβλία», η Άννα Γαλανού καταθέτει προσωπικές της αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια της. Αργότερα τους προσέγγισε, έμεινε για λίγους μήνες κοντά τους και «παρ’ ότι είναι επιφυλακτικοί» όπως λέει, πήρε και έδωσε πολλά στοιχεία. Ωστόσο οι τσιγγάνοι ήταν η αφορμή, καθώς το κυρίαρχο στο μυαλό της ήταν να γράψει γενικά για τον ρατσισμό, «με δεδομένο ότι υπάρχει έξαρση αυτό τον καιρό» όπως λέει. Και αναφερόμενη στις ταξικές διαφορές, συμπληρώνει: «Οι ταξικές διαφορές υπάρχουν, όσο κι αν πολλοί δεν το δέχονται. Ακόμη και σύγχρονοι άνθρωποι, μορφωμένοι και κάτοικοι πλούσιων περιοχών, αποφεύγουν να συγχρωτίζονται με ανθρώπους λαϊκές συνοικίες ή μέρη που θεωρούνται υποδεέστερα. Όμως οι άνθρωποι δεν διαφέρουν και αν συναντηθούν θα περάσουν μια χαρά».
Ακούστε τι λέει η Άννα Γαλανού για τον ρατσισμό:
Όσο για τα πρώτα μηνύματα από την κυκλοφορία του βιβλίου, η ίδια δηλώνει: «Είναι μόνο δέκα μέρες που κυκλοφορεί το βιβλίο και έχουν φύγει τα δύο τρίτα της πρώτης έκδοσης που ήταν δέκα χιλιάδες βιβλία!» και κάνει λόγο για πολλά, ενθαρρυντικά μηνύματα και καλά σχόλια. Κλείνει δε τη συνομιλία μας διευκρινίζοντας: «Δεν γράφω απλές ερωτικές ιστορίες. Δεν με ενδιαφέρει το ερωτικό μυθιστόρημα, γι’ αυτό βάζω μια κοινωνική διάσταση στα βιβλία μου».
