Στη χώρα που κάποτε λατρεύτηκε το κάλλος, σήμερα λατρεύεται ο (κάθε) κάλος. Και το «μέτρον άριστον» που ρύθμιζε τη ζωή για πολλούς αιώνες, χάθηκε εντελώς. Με αποτέλεσμα ο κάθε αμετροεπής, συμπλεγματικός και καταγέλαστος σαλτιμπάγκος να λέει και να κάνει ανερυθρίαστα ό,τι μ@λ@κία γουστάρει. Καταχειροκροτούμενος από το ιδιότυπο, πολυποίκιλα χεσμένο και ξεπουλημένο προλεταριάτο του κώλου, της βόλεψης, της «ζωούλας» και της «δουλίτσας»!
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το σύνθημα «εργατιά ενωμένη σα γροθιά» μόνο οργή ή έστω θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Οι αποβλακωμένοι, ενίοτε δε και αποκτηνωμένοι προδότες της εργατικής τάξης, ο βρωμερός εσμός των «νοικοκυραίων» που στηρίζει κάθε αθλιότητα και «συνηθίζει στην κάθε βρωμιά / αρκεί να έχει γεμάτο το ντορβά», κλίνει το γόνυ στους καταστροφείς του και μαζεύεται γύρω τους σαν τις μύγες στα σκατά.
Και τα “καλύτερα” δεν ήρθαν ακόμη…
