«Αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς» είχαν δήλωση οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒιοΜε) όταν η οικογένεια Φιλίππου, ιδιοκτήτες του ομίλου Φίλκεραμ Johnson του οποίου η ΒιοΜε αποτελούσε θυγατρική εταιρία, υπέβαλαν αίτηση πτώχευσης τον Ιούλιο του 2011. Και το έπραξαν: Στις 12 Φεβρουαρίου του 2013 οι εργαζόμενοι ανοίγουν την πύλη του εργοστασίου που έως το 2008 εμφάνιζε κέρδη, ενώ το 2009 εμφανίζει για πρώτη φορά ζημιές ύψους 300.000 ευρώ, λόγω της μεταφοράς ενός ποσού 2.700.000 από τη θυγατρική στη μητρική εταιρεία.
Και έτσι ξεκίνησε από ανάγκη ένα ιδιότυπο αλλά επιτυχημένο πείραμα αυτοδιαχείρισης και στην Ελλάδα. Στο ιδιωτικό συμφωνητικό των εργαζομένων της ΒιοΜε σημειώνεται ότι αναλαμβάνουν «τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους υποδιεύθυνσης και εργατικού ελέγχου». Σήμερα η ΒιοΜε παρότι χωρίς κεφάλαιο, συνεχίζει παράγει φυσικά καθαριστικά με βάση το σαπούνι και το ξύδι, ενώ τα δίκτυα αλληλεγγύης συνιστούν το δίκτυο διανομής των προϊόντων τους.
Πάνω από 50.000 εργαζόμενοι, όπως υπογράμμισε η Γεωργία Μπεκριδάκη (“Αλληλεγγύη για Όλους”), έμειναν άνεργοι επειδή έκλεισαν τα τελευταία χρόνια πολλά εργοστάσια. “Εμείς επιμένουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για ν’ ανασάνουν οικογένειες και να ζωντανέψουν ξανά τα εργοστάσια”, συμπλήρωσε ο Αλ. Σιδερίδης. Στη συζήτηση παρενέβησαν κι άλλα εργασιακά εγχειρήματα. Σε αρκετές τοποθετήσεις υπογραμμίστηκε η σημασία να παραμείνει η ΒιοΜε, με στόχο την κάλυψη των αναγκών διαβίωσης κι όχι τα κέρδη. Παράλληλα συζητήθηκαν τρόποι για τη διάδοση των προϊόντων.
Παράλληλα με την εκδήλωση στην Αθήνα, αντίστοιχες πρωτοβουλίες βρίσκονταν σ’ εξέλιξη στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός τους, “να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα. Θέλουμε τη στήριξη από τον κόσμο, δεν μπορούμε να κρατηθούμε μόνοι. Θέλουμε να κερδίσουμε να γίνει μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση και βέβαια να γίνουν κι άλλες στη χώρα”. Αντίπαλος ο χρόνος κι η προσπάθεια της εταιρείας να πουλήσει το οικόπεδο.
Χωρίς εμπόδια θα έλεγε κάνεις, όχι φυσικά με πολλά εμπόδια αλλά με μεγάλα αποθέματα ψυχικής ενεργείας και θάρρους συνεχίζουν και ένα από τα βασικά εμπόδια σήμερα είναι και η απόκτηση νομικής βάσης του εγχειρήματος που θα τους επιτρέψει την έξοδο τους στην αγορά, ο πρόεδρος των εργαζομένων Μάκης Αναγνώστου, με την συμπαράσταση και των εργαζόμενων προσπαθεί να βρει άκρη έχει με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. «Δυστυχώς δεχόμαστε χτυπήματα και από τα αριστερά» δηλώνει ο κ. Αναγνώστου και προστεθεί ότι η εμπειρία της Αργεντινής είναι σημαντική καθώς οι συνάδελφοι μας, μάς μεταφέρουν ότι ακόμη και με αρνητικούς ισολογισμούς τα εργοστάσια δεν κλείνουν υπό το φόβο της κατάληψής τους εκ μέρους των εργαζομένων. Ίσως θα πρέπει να αντιληφθεί η ελληνική αριστερά ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να γίνουμε επιθετικοί» καταλήγει ο κ. Αναγνώστου. “Αποφασίσαμε να έχουν το δικαίωμα οι εργάτες να πάρουν τα ηνία. Αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί ένα δίκτυο εγχειρημάτων με παρόμοια φιλοσοφία, εμείς επιμένουμε ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για ν’ ανασάνουν οικογένειες και να ζωντανέψουν ξανά τα εργοστάσια μας ,σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα. Θέλουμε τη στήριξη από τον κόσμο, δεν μπορούμε να κρατηθούμε μόνοι. Θέλουμε να κερδίσουμε να γίνει μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση και βέβαια να γίνουν κι άλλες στη χώρα”. Αντίπαλος μας ο χρόνος κι η προσπάθεια της εταιρείας να πουλήσει το οικόπεδο”, τονίζει ο Αλ. Σιδερίδης εργαζόμενος στην αυτοδιαχειριζόμενη ΒιοΜε.
Την ώρα που η ανεργία παίρνει δραματικές διαστάσεις με 32% στον γενικό πληθυσμό και με 65%στους νέους, η ερώτηση που μπαίνει είναι εάν η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων είναι μια λύση και αν πλέον συνιστά μονόδρομο. Και αν η αλληλεγγύη που επιστρέφει από την εξορία μπορεί να είναι υποστηριχτική δύναμη; Επίσης μέσα στα ερωτήματα που μπαίνουν στην εποχή παραδοχής και αποδοχής της μειωμένης δημοκρατίας η εργασία χωρίς αφεντικό, διεύθυνση και ιεραρχία, η εργασία στην οποία το κέρδος δεν γίνεται αυτοσκοπός αλλά και το ότι στην πιθανότητα πλεονάσματος, μέρος αυτού θα διατίθεται για την ενίσχυση ανάλογων αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων είναι εφικτός; Το πείραμα στην ΒιοΜε λέει ναι, όπως σε πολλά αλλά σημεία του πλανήτη με τα ανάλογα εγχειρήματα. Το δίλημμα από την πλευρά της κοινωνίας είναι εάν θέλουμε τέτοια μοντέλα που είναι μοντέλα συνδημιουργιας, συνεργατικοτητας και αλληλεγγύης.
Ανακοίνωση για τα προϊόντα από το σωματείο εργατοϋπαλλήλων της ΒιοΜε
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους συναγωνιστές που στηρίζουν την προσπάθεια μας να κρατήσουμε το εργοστάσιο και να επιβιώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες μας. Θέλουμε να πούμε πώς τα προϊόντα δεν περιέχουν ούτε σταθεροποιητές ούτε χημικά πρόσθετα και όπως καταλαβαίνουμε είναι ευάλωτα στις καιρικές συνθήκες. Και ενημερώνουμε τους συναγωνιστές που διακινούν ή χρησιμοποιούν τα προϊόντα επιβίωσης πώς διατηρούνται σε συνθήκες δωματίου και αν έχουν παγώσει πρέπει να τοποθετηθούν σε ζεστό σημείο περίπου 20c-30c ώστε να γίνουν πάλι υγρά και να ανακινήσουμε μέχρι να ομογενοποιηθεί όλο το υλικό και μετά να χρησιμοποιηθούν. Ευχαριστούμε και πάλι για την στήριξη της προσπάθειας μας.
Για επικοινωνία καλέστε 2313 031 154 (07:00-15:00).
ΠΗΓΗ: unfollow.com.gr – biom-metal.blogspot.com
