Σε ένα άρθρο για τη ζωή και το έργο του Αντρέα Καμιλέρι διαβάζω έκπληκτος ότι το 2012 η Μαρία Δαμανάκη ως επίτροπος Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απέστειλε επιστολή στον ιταλό συγγραφέα ζητώντας του να σταματήσει να βάζει στο στόμα τού (επιθεωρητή) Σάλβο Μονταλμπάνο γόνους καλαμαριών, επειδή το απαγορεύει η σχετική κοινοτική νομοθεσία και επειδή «είναι ανήθικο» (πηγή: “Αντρέα Καμιλέρι: Είκοσι χρόνια με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο“, Γρηγόρης Μπέκος, “Βήμα”).
Είμαι βέβαιος ότι αυτό το θλιβερό σύμβολο καπηλείας και δυσφήμισης του αγώνα του Πολυτεχνείου, δεν απέστειλε ως επίτροπος ούτε δυο γραμμές σε κάποια πολυεθνική που επιδίδεται σε υπεραλίευση, που μολύνει τις θάλασσες ή που μας πασάρει γενετικά τροποποιημένο σολομό. Τα όρια ανάμεσα στην ηλιθιότητα και την υποκρισία είναι συνήθως πολύ λεπτά…
Για του λόγου το αληθές, η Μαρία Δαμανάκη κάνει σήμερα καριέρα στην “Nature Conservancy”, ένα “οικολογικό ίδρυμα” που κατά τη Naomi Klein «όχι μόνο χρηματοδοτείται από εταιρείες ορυκτών καυσίμων, όχι μόνο επενδύει τους δικούς του πόρους σε εταιρείες ορυκτών καυσίμων, αλλά έχει δική του πετρελαιοπηγή στο Τέξας! Η πετρελαιοπηγή είναι, μάλιστα, εντός προστατευόμενης περιοχής, αφού εκεί διαβιοί ένα από τα περισσότερο απειλούμενα είδη πουλιών της Αμερικής, η μεγάλη πέρδικα. Κάτω λοιπόν από τη δική του επίβλεψη τα πουλιά εξαφανίστηκαν!» (πηγή: “Η Μαρία Δαμανάκη εξολοθρεύει πέρδικες“, Γιώργος Ανανδρανιστάκης, “Αυγή”).
Μπράβο Μαρία! Και στο Δ.Σ. της “Monsanto” σου εύχομαι.
Λευτέρης Κ.
