Το -χρυσαυγίτικης έμπνευσης- σλόγκαν της Δ.Α.Π. που καλεί τους φοιτητές να “βουλιάξουν” τις μαύρες και κόκκινες σημαίες, δεν εκφράζει απλά και μόνο το ήθος και την κουλτούρα της εν λόγω πολιτικής δύναμης, μα πολύ περισσότερο τη συνολικότερη νοοτροπία και στάση της μέσα στα πανεπιστήμια. Μια νοοτροπία που αντανακλάται στις πελατειακές σχέσεις, τα ρουσφέτια, την υπεράσπιση/προώθηση αντιλαϊκών και αντιδραστικών πολιτικών στην εκπαίδευση, τη φίμωση προοδευτικών και ριζοσπαστικών ιδεών κλπ.
Άλλοτε με βία (που κάποτε κόστισε τη ζωή του αγωνιστή καθηγητή Τεμπονέρα), άλλοτε με… λιγότερη βία (που συχνά κόστισε ανοιγμένα κεφάλια), άλλοτε με τον χυδαίο αντιδραστικό λόγο της, άλλοτε με κωλογλείψιμο και κερασμένα ποτάκια σε φοιτητές για εξαγορά ψήφων, άλλοτε με λάσπη στην Αριστερά και στα κινήματα, άλλοτε…
Κι όμως, όλα αυτά τα χρόνια, η εμπιστοσύνη των φοιτητών απέναντι σε μηχανισμούς σαν τη Δ.Α.Π. έχει χαθεί κι όχι τυχαία (εάν το δούμε σε συνάρτηση με τη συνολικότερη αποστροφή του κόσμου από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα). Δεν είναι εξάλλου αμελητέα η πτώση της κάθε χρόνο στις φοιτητικές εκλογές. Το πρόβλημα είναι ότι η αποστροφή μεγάλης μερίδας των φοιτητών από καθεστωτικές δυνάμεις τύπου Δ.Α.Π./Π.Α.Σ.Π., δεν έχει καταφέρει να βρει μια πολιτικοποιημένη και κινηματική έκφραση. Μια έκφραση, δηλαδή, που δεν θα στείλει απλά και μόνο στα σκουπίδια της ιστορίας τις δυνάμεις αυτές, αλλά θα συνοδεύεται από την ουσιαστική και μαζική οργάνωση των φοιτητών στους συλλόγους τους, τις αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις τους. Αυτό το πολιτικό κενό δεν μπορεί να καλυφθεί άμεσα, πόσω μάλλον μέσα από μια εκλογική διαδικασία. Θέλει βήματα, στραπατσαρίσματα, προχωρήματα, πισωγυρίσματα ακόμη, μέχρι τελικά να δώσει τη λύση σε μια νεολαία που της βουλιάζουν το σήμερα και το αύριο.
Στο ξεπέρασμα αυτού του πολιτικού κενού είναι και οφείλουν να είναι διατιθέμενες οι Αγωνιστικές Κινήσεις -με τις αδυναμίες τους φυσικά- να συμβάλλουν. Αξιοποιώντας την κάθε μικρή και μεγάλη πολιτική μάχη, δημιουργώντας φυσικά και οι ίδιες, όσο και όπως μπορούν, νέες πολιτικές μάχες, προωθώντας παντού με θάρρος (ίσως και με θράσος) την κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Κατεύθυνση την οποία υπηρετούν και στις φοιτητικές εκλογές, μια από τις μικρές δηλαδή, μα σημαντικές μάχες, που πρέπει να δίνουν οι φοιτητές. Κατεύθυνση την οποία καλούν τον φοιτητόκοσμο σε πείσμα των καιρών να ενισχύσει (και) στις 18 Μάη. Κατεύθυνση την οποία δεν πρόκειται να εμποδίσει καμία Δ.Α.Π., γιατί όσο κι αν πιέζει τον φελλό να βουλιάξει, αυτός τελικά επανέρχεται στην επιφάνεια. Άντε να δούμε πότε θα της μπει στο μάτι! Μέχρι τότε… το κεφάλι ψηλά!
Κ. – Αντίσταση στις γειτονιές