Συμπληρώνονται σήμερα 34 χρόνια από τον θάνατο του Γιάννη Ρίτσου. Τιμώντας τη μνήμη του, παραθέτουμε το ποίημα «Επαναστάτες», γραμμένο πριν από εννιά δεκαετίες αλλά με… σαφέστατη απεύθυνση ως τις μέρες μας:
Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Μπέμπελ και Μπουχάριν
τους στρίμωξα στο νου κουκί-κουκί.
Να ‘μαι, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν
να κρίνω με την διαλεκτική.
«Αχώριστος η θεωρία κ’ η πράξη»
συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,
μα η κριτική μου πάντοτε είναι εν τάξει
όλους κι όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.
Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων
απ’ το παράθυρό μου τις κοιτώ
ως να συγκινηθώ μέχρι δακρύων
και γράφω στίχους πλέον των εκατό.
Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι
στον άδειο ν’ ανεμίζεται ουρανό
να βλέπω την εντύπωση που απλώνει
το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.
Τώρα το “Κάπιταλ” του Μαρξ κηρύττω
μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή
γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω
αν κάποτε με βάλουν φυλακή.
