Ο Ηλίας Βροχίδης, στις 14 Απριλίου του 2007 ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με μια μικρή μοτοσυκλέτα (Honda XR 250S), για να ταξιδέψει μέσα σε δέκα μήνες σε τέσσερις χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία. Τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές στην πορεία και βρέθηκε σε πολλά περισσότερα μέρη απ’ όσα υπολόγιζε!
Γύρισε στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας καλύψει 73.000 χιλιόμετρα, αφού ταξίδεψε σε δεκατέσσερις ασιατικές χώρες! Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργιζστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ!
Το επόμενο μεγάλο ταξίδι του ήταν στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, το οποίο διήρκησε… τρία χρόνια! “Μετά από μήνες εξερεύνησης, ξεκίνησα και πάλι προς το βορρά μέσω της ανατολικής ακτής. Τελικά ολοκλήρωσα τις περιπέτειές μου αυτές μετά από τρία χρόνια στις 29 Ιουνίου 2016, έχοντας καλύψει 96.000 χιλιόμετρα σε 39 χώρες“, λέει.
Μιλάμε με τον Ηλία, δυόμισι μήνες από την επιστροφή του από την Αφρική και λίγο καιρό πριν ξαναφύγει για άλλα μέρη.
Έχοντας πάρει κάποια απόσταση από το ταξίδι σου στην Αφρική, τι σου έχει μείνει πιο έντονα;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πάρει απόσταση από το “mad about Africa”, το ταξίδι μου στην Αφρική. Πέρασαν μόλις δυόμισι μήνες από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, αλλά νιώθω ακόμη σα να μην έχω επιστρέψει. Σ’ αυτό, βέβαια, βοηθά το γεγονός πως αφού είδα για λίγες μέρες τους δικούς μου, έφυγα για να εργαστώ στο Ιόνιο ως skipper σε ιστιοφόρα σκάφη. Έτσι βρέθηκα και πάλι με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, ν’ αλλάζω τόπους καθημερινά. Η τελευταία φορά, λοιπόν, που μπήκα σε σπίτι ήταν τον Ιούλιο. Ήταν ο πιο όμορφος τρόπος να περάσω το καλοκαίρι μου!
Αυτό, πάντως, που μου έχει μείνει από την αποστολή μου στην Αφρική είναι το πόσο ελάχιστα πράγματα χρειάζεται κανείς για να ζήσει. Η ζωή για τους Αφρικανούς σαφώς δεν είναι εύκολη. Η εξασφάλιση της καθημερινής διατροφής και της υγείας αποτελεί ένα δύσκολο, συνεχή αγώνα. Πέρα από αυτά, όμως, οι ιθαγενείς δεν χρειάζονται πολλά για να είναι ευτυχισμένοι. Η ζωή εκεί είναι απλή, χωρίς πολλές έγνοιες. Όλα φωτίζονται από τον ήλιο της Αφρικής και κανείς δε σκοτίζεται ιδιαίτερα, αν έχει το στομάχι του γεμάτο.
Πριν κάνεις κάθε ταξίδι ποιες είναι οι σκέψεις σου;
Επικεντρώνομαι ιδιαίτερα στους ιθαγενείς κάθε τόπου. Θέλω να γνωρίσω την κουλτούρα τους, τον τρόπο ζωής τους και να τους κατανοήσω. Νομίζω πως αυτή η κατανόηση είναι που λείπει από τις κοινωνίες μας. Έτσι, λοιπόν, προτού ξεκινήσω ένα ταξίδι, αφιερώνω δύο χρόνια στη μελέτη και προετοιμασία του. Προσπαθώ να προβλέψω όσο το δυνατόν περισσότερα προβλήματα, για να τα λύσω προτού γίνουν καταστροφικά. Επίσης, μελετώντας τον πολιτισμό κάθε τόπου, γνωρίζω τι πρέπει να σεβαστώ και πώς οφείλω να συμπεριφέρομαι προκειμένου να εισπράξω την ανάλογη μεταχείριση. Ακόμη και προτού βγω στο δρόμο, τα βράδια οι σκέψεις μου ταξιδεύουν… Φαντάζομαι πώς θα είναι τα μέρη που θα επισκεφτώ, πόσο μαγικά τοπία θ’ αντικρίσω, με πόσο διαφορετικούς ανθρώπους θα συναναστραφώ, σε πόσους τομείς θα χρειαστεί να ξεπεράσω τα όριά μου και να δοκιμάσω κάτι καινούργιο… Βέβαια, η φαντασία μου δεν φτάνει τόσο μακριά και στην πραγματικότητα πάντα βιώνω εκπλήξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, συνήθως όμως ευχάριστες. Άλλωστε αυτές είναι που δίνουν χρώμα στη ζωή και κάνουν την περιπέτεια δύσκολη, αλλά και γλυκιά…
Πώς επιλέγεις κάθε φορά τον προορισμό σου;
Απλά ακούω την καρδιά μου! Ήμουν στη Σαντορίνη το 2005, όταν πέρασε από το μυαλό μου η εικόνα να βρίσκομαι με τη μοτοσυκλέτα μου μπροστά στο Taj Mahal. Από ‘κει ξεκίνησαν όλα, αν και τότε ούτε που φανταζόμουν πως είναι εφικτό να ταξιδέψει κανείς με μια μοτοσυκλέτα τόσο μακριά! Μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες στην Ασία, σειρά είχε η Αφρική. Από μικρό παιδί ονειρευόμουν να εξερευνώ την ήπειρο που για πολλούς αποτελεί το ναό της περιπέτειας. Το 2013, λοιπόν, είχε έρθει η ώρα να πάω για ένα τριετές «προσκύνημα»…
H μεγαλύτερη δυσκολία του να ταξιδεύεις πάνω σε μηχανή;
Η μεγαλύτερη δυσκολία σ’ ένα δίκυκλο είναι αυτή που βιώνει κάθε μοτοσικλετιστής και στην Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα. Το σπουδαιότερο είναι να προφυλάσσεται κανείς καθημερινά από τους άλλους οδηγούς, αλλά κι από τα δικά του οδηγικά λάθη. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος σ’ ένα τέτοιο ταξίδι. Πέρα απ’ αυτό, τα καιρικά φαινόμενα μπορεί ν’ αποτελέσουν εμπόδιο, ειδικά στην Αφρική με τις τροπικές καταιγίδες της.
“«Κοιμήθηκες σε αστυνομικό τμήμα στο Πακιστάν;», «Χάλασε η μοτοσυκλέτα σου στα βουνά του Τατζικιστάν, στη μέση του πουθενά;», «Σ’ έκλεψαν στο Κυργιζστάν;», «Xάθηκες για τρεις μέρες στη στέπα του Καζακστάν;»! Ναι, όλα αυτά συνέβησαν, αλλά δε νιώθω πως κινδύνεψα ποτέ”
Για κάποιον σαν εμένα που εστιάζει στις περιπέτειες εκτός δρόμου, η οδήγηση μιας μοτοσυκλέτας που κουβαλά όλα τ’ απαραίτητα για να είναι κανείς αυτόνομος επί χρόνια, είναι ιδιαίτερα δύσκολη σε δύσβατα εδάφη. Αμέτρητες φορές η μοτοσυκλέτα μου πέφτει, συνήθως με μηδαμινή ταχύτητα. Εγώ δεν έχω πάθει ποτέ τίποτα, αλλά όταν είμαι μόνος είναι ιδιαίτερα δύσκολο να σηκώνω τόσο βάρος μέσα σε λάσπες ή κοτρόνες. Βέβαια, προκύπτουν και μηχανολογικά προβλήματα, αλλά αυτά λύνονται πολύ ευκολότερα σε μια μοτοσυκλέτα απ’ ότι σ’ ένα τετράτροχο, λόγω της απλοϊκότητας ενός δικύκλου. Κουβαλώ πάντα όλα τ’ απαραίτητα εργαλεία και λίγα ανταλλακτικά, οπότε δεν έχω μείνει ποτέ στο δρόμο.
Τι σε κάνει να λες κάθε φορά “ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω”;
Ποτέ δεν το ‘χω πει αυτό! Ποτέ δεν ένιωσα πως έχω ταξιδέψει αρκετά. Πάντα θέλω κι άλλο! Απλά για πρακτικούς λόγους, όταν ολοκληρώσω ένα κύκλο και η επόμενη χώρα στο χάρτη είναι η Ελλάδα, περνώ να πω ένα «γεια» στους δικούς μου και βέβαια να εργαστώ για μερικά χρόνια και να προετοιμαστώ καλά για την επόμενη περιπέτειά μου…
Υπήρξε στιγμή που να ένιωσες πως κινδυνεύεις;
Όχι, ποτέ. Βέβαια, ο φόβος και ο κίνδυνος είναι υποκειμενικά ζητήματα. Άλλοι διαβάζουν το βιβλίο μου σχετικά με τις περιπέτειές μου στην Ασία, το «27 πανσέληνοι στην Ανατολή» και τρομάζουν σε κάθε σελίδα… Πάντα υπήρχε πλάνο διαφυγής και όχι μόνο μια, αλλά πολλές λύσεις στα προβλήματά μου.
Πόσα χρήματα πρέπει να εξοικονομείς κάθε φορά για τα ταξίδια σου και πόσα ξοδεύεις κάθε μέρα;
Αυτό είναι, επίσης, κάτι απολύτως υποκειμενικό. Τα έξοδα σ’ ένα ταξίδι εξαρτώνται από το πώς ζει κανείς. Εγώ έχω μάθει να ζω με τα απολύτως απαραίτητα μόνο, τόσο όταν ταξιδεύω όσο και όταν εργάζομαι για να εξοικονομήσω χρήματα. Την ευτυχία μου την προσφέρουν απλόχερα τα ταξίδια και οι ανθρώπινες σχέσεις, όχι τα υλικά αγαθά.
Στην Ασία ταξίδευα με 354 ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο. Αυτό περιλαμβάνει τα πάντα: ανταλλακτικά, καύσιμα, ασφάλεια, βίζες και άλλα έγγραφα, διατροφή, διαμονή, ρουχισμό, ακόμη και τα δώρα! Η Αφρική αποτελεί ένα από τ’ ακριβότερα κομμάτια της γης όπου μπορεί να ταξιδέψει κανείς κι αυτό κυρίως λόγω του κόστους για τις βίζες και οποιοδήποτε προϊόν εισάγεται από τον δυτικό κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να ζω με 400 ευρώ τον μήνα στην Αφρική! Γίνεται κατανοητό πως στην Ελλάδα δύσκολα τα βγάζει κανείς πέρα με αυτά τα χρήματα, ακόμη κι αν δεν ταξιδεύει…
Αξίζει να διαβάσετε τις ιστορίες του στην εξαιρετική ιστοσελίδα του “Mad Nomad“.
πηγή: e-daily
