Μετά την περσινή (εδώ) αναφορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα που επιβουλεύονται και υπονομεύουν την εκπαίδευση, ο συνταγματολόγος και καθηγητής δημοσίου δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Γιώργος Κατρούγκαλος, επανέρχεται με άμεσες αιχμές για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει στα παραπάνω ο επικεφαλής του Κολεγίου Αθηνών και αδερφός του πρωθυπουργού Αλέξανδρος Σαμαράς.
Διατηρώντας μια κάποια επιφύλαξη ως προς την πηγή, δημοσιεύουμε την είδηση κατά την οποία ο κ. Κατρούγκαλος φαίνεται να βάλλει κατά της συνεχιζόμενης προσπάθειας ισοπέδωσης του δημόσιου αγαθού και της πλήρους εμπορευματοποίησης του «προϊόντος» πλέον της εκπαίδευσης, σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα με αφορμή την κατάθεση της ρύθμισης–«γκιλοτίνα» από την κυβερνητική πλειοψηφία για την ιδιωτική εκπαίδευση (στο πολυνομοσχέδιο που συζητείται στη βουλή). Η δήλωση Κατρούγκαλου, από την οποία προκύπτουν σημαντικά συμπεράσματα για τις πολιτικές και επιχειρηματικές στοχεύσεις των προωθούμενων ρυθμίσεων, έχει ως εξής:
“Η υπό συζήτηση νομοθετική πρόταση για την πλήρη εμπορευματοποίηση της ιδιωτικής παιδείας δεν καταργεί απλώς τους νόμους του Γεωργίου Ράλλη και του Απόστολου Κακλαμάνη που ρυθμίζουν έως σήμερα την εποπτεία του κράτους επί των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Αντιστρατεύεται και υπονομεύει ευθέως τη ρύθμιση του άρθρου 16 παρ. 8 του Συντάγματος, που επιβάλλει στο κράτος με ειδικό νόμο να ρυθμίζει την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Κατά την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι διατάξεις αυτές δεν προορίζονται να εξυπηρετήσουν τα συντεχνιακά συμφέροντα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Αντιθέτως, «αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος της εκπαίδευσης για το λόγο ότι εξασφαλίζουν στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς λειτουργούς σταθερές -κατά το δυνατόν- συνθήκες εργασίας, ώστε να μπορούν απερίσπαστοι να εκτελούν τα καθήκοντά τους για την αποτελεσματικότερη εκπλήρωση του σκοπού της παιδείας, ο οποίος έχει αναχθεί σε συνταγματικό σκοπό δημοσίου συμφέροντος (ΣτΕ, 622/2010 επταμ., βλ. και ΣτΕ 1998-9/2001 επταμ., 2495/2002, 2376/1988 ολομ., 1671/1980, πρβλ. ΑΠ 864/76).
Την κρίση του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου επιχειρεί να προκαταλάβει η απαράδεκτη νομοθετική πρόταση, δεδομένου ότι εκκρεμεί ενώπιον του αίτηση ακύρωσης της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών κατά εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας, που για πρώτη φορά προσπάθησε –λάθρα- το καλοκαίρι να καταργήσει τους νόμους Ράλλη και Κακλαμάνη (η εφαρμογή της εγκυκλίου έχει ήδη αποκλειστεί με απόφαση αναστολής του δικαστηρίου). Πρόκειται συνεπώς για διπλό θεσμικό ατόπημα: η αντισυνταγματικότητα της διάταξης συνοδεύεται από χλευασμό στη δικαιοσύνη, ενώπιον της οποίας εκκρεμοδικεί η υπόθεση.
Πάνω από όλα όμως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την παιδεία όχι ως κοινωνικό, δημόσιο αγαθό αλλά ως απλό εμπόρευμα. Αναιρεί τους ίδιους τους νόμους που τα ίδια τα κόμματα που την αποτελούν είχαν ψηφίσει, υποκύπτοντας στα κελεύσματα των πλέον αντιδραστικών κύκλων των σχολαρχών, μεταξύ των οποίων πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει ο αδελφός του πρωθυπουργού, ως διευθυντής του Κολεγίου Αθηνών. Μόνο και μόνο το γεγονός αυτό θα αρκούσε σε οποιαδήποτε άλλη κοινοβουλευτική δημοκρατία, ώστε να υπάρχει αυτοσυγκράτηση της νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης και αναμονή της απόφασης της δικαιοσύνης. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει βεβαίως στο σύστημα διαπλοκής των συμφερόντων που εκπροσωπεί ο μνημονιακός παλαιοκομματισμός. Και η ρύθμιση αυτή όμως θα έχει σύντομα το ίδιο άδοξο τέλος με αυτό των συντακτών της. Το μόνο ερώτημα είναι με ποιο τρόπο θα έρθει αυτό: θα προλάβει η δικαιοσύνη ή η θεραπεία του νομοθετικού άγους θα αποτελέσει ένα από τα πρώτα μέτρα της νέας δημοκρατικής πλειοψηφίας;”.
