Για τα ελληνικά κυρίαρχα media η απάντηση στην κρίση είναι η φιλανθρωπία: με το δεξί χέρι μοιράζουν ελεημοσύνες, ενώ με το αριστερό αγιογραφούν τις δυνάμεις που λεηλατούν τις ζωές μας. Ταυτόχρονα, επιμένουν να μην «βλέπουν» –όταν δεν λοιδορούν- τον κόσμο της αλληλεγγύης και των κινημάτων. Αυτόν ακριβώς τον αθέατο κόσμο που γεννιέται δίπλα στα ερείπια επιλέξαμε να περπατήσουμε εμείς.
Τα πρώτα βήματα αυτού του οδοιπορικού έγιναν μέσα από τις σελίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών». Οι «Γειτονιές της Αλληλεγγύης» είναι μια στήλη που κάθε Σάββατο ταξιδεύει ανά την Ελλάδα καταγράφοντας συστηματικά τις αυτοοργανωμένες αλληλέγγυες δράσεις. Όμως τα όρια μιας εφημερίδας είναι πεπερασμένα για να μεταφέρουν κάτι τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό και τόσο ελπιδοφόρο σαν κι αυτό που γεννιέται σήμερα. Χρειαζόταν κάτι πιο δημιουργικό, πιο συλλογικό, πιο ευρύ.
Η ανάγκη απέχει από την ιδέα όσο ένα κλικ. Περισσότεροι από είκοσι συνάδελφοι δούλεψαν εθελοντικά για να πάρει σάρκα και οστά αυτή η ιδέα. Σε εποχές κρίσης, σε εποχές τεράτων όπως τις όρισε ο παππούς Γκράμσι, τα Μ.Μ.Ε. στρέφουν συνήθως το βλέμμα στον «τον παλιό κόσμο που πεθαίνει». Σπανίως αναδεικνύουν «τον καινούργιο που πασχίζει να γεννηθεί».
Το «Κλικ στην Αλληλεγγύη» ταξιδεύει στις γειτονιές, αποτυπώνει τις χαρές και τις μάχες, μας μεταφέρει ένα σινιάλο από τον κόσμο που ανατέλλει. Αυτόν που χτίζουν ακούραστα, αθόρυβα κι εξόχως αποτελεσματικά οι χιλιάδες εθελοντές κι ακτιβιστές των κινημάτων της αλληλεγγύης.
{youtube}jykRrsYHzrg{/youtube}
