Κι αν είναι
κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό! Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’ όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για να ‘ρθει
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο πέρασμα των κύκλων…