INDEXANTHI.GR
Αρθρογραφία

Μασάω άμμο

Το 3-2 της απορριπτικής για την Ηριάννα άνοιξε μέσα μου μια έρημο πιο μεγάλη κι από τη Σαχάρα, πιο άνυδρη κι από την Ατακάμα.

«Γιατί θεωρείται ύποπτη τέλεσης νέων αδικημάτων». Μήπως και ξαναερωτευθεί πέρα από το κοτετσόσυρμα. Ή πάει για καφέ στα Εξάρχεια. Μήπως και ξαναγλιστρίσει μια σταγόνα ιδρώτα ή ένα δάκρυ ή μεταφερθεί μια τρίχα σ’ αυτό που κάποιοι βαφτίζουν τεκμήριο.

«Γιατί δεν τον χώριζες;» Παρότρυνση από τα έδρανα. Να ερωτευτείς ένα ευυπόληπτο λαμόγιο, έναν μαφιόζο ή έναν πρεζέμπορα, κάποιον τέλος πάντων κατά τεκμήριο αθώο.

Σηκώνεται μέσα μου μια ανεμοθύελλα και στροβιλίζει θίνες άμμου. Ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη να υπήρχε ακόμη η θανατική ποινή.

Πήγα στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και μου φάνηκε τόσο αφόρητα λειψή. Ειδικά σε σύγκριση με τις 60.000 στην καλλιμάρμαρη ξεφτίλα, με τον τραγογένη Νιονιο κι εκείνο το «αεροπλάνα και βαπόρια». Αν το έγραφε τώρα θα υμνούσε τα δρομολόγια που μεταφέρουν τους all inclusive, με τις βερμούδες και τις άσπρες κάλτσες, στα τουριστικά στρατόπεδα για να φάνε του σκασμού, να πιουν τον άμπακο και να αποστρέψουν το βλέμμα μετά βδελυγμίας απ τους μισοπνιγμενους πρόσφυγες.

Όλοι μαζί τα φάγαμε άρα, όλοι μαζί μπορούμε. Και συγκεντρώθηκαν πέντε τόνοι φιδέ και κοφτό μακαρονάκι, να ξαναφάμε όσοι όλοι μαζί τα φάγαμε και μπουκωμένοι να τραγουδάμε με τον Πορτοσάλτε και τον Άδωνι «δεν θα περάσει ο φασισμός».

Νοιώθω σα να μασάω άμμο. Όχι γιατί μου ήρθε η φαεινή πως η «δικαιοσύνη» είναι ένα από τα εργαλεία. Αυτό είναι παλιό και σκουριασμένο αλλά κάνει τη δουλειά του. Μάλιστα κόβει πιο οδυνηρά.

Ούτε γιατί στη Σκιάθο ξεφτίλισαν τον Παπαδιαμάντη, ραίνοντας με δάφνες τα ηλιοκαμένα μηδενικά του survivor, αντί να τους πάνε στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης να μας δείξουν εκεί τη μαγκιά να επιβιώνεις.

Ούτε γιατί στο Αγρίνιο προσκυνούν τα βρασμένα κάστανα, εξαγοράζοντας καλύτερη θέση στον παράδεισο.

Ούτε γιατί είμαι πολύ πίσω στη λίστα να ποζάρω με τον Πάκη στην φωτο-αγένεια του προεδρικού μεγάρου.

Ούτε γιατί δεν ήξερα πόσο ευνοϊκό περιβάλλον είναι η φυλακή για μια διδακτορική έρευνα.

Μασάω άμμο, καθώς ξαναδιαβάζω τον Ηλία Πετρόπουλο, πάλι στους διαδρόμους των νοσοκομείων, με το γοφό της μάνας μου τσακισμένο. «Δεν τρέφω αυταπάτες. Μέσα σε τριάντα χρόνια, ο κάποτε μαχητικός ελληνικός λαός μεταβλήθηκε σε έναν πολτό άβουλου όχλου».

Νίνα Γεωργιάδου

 

Σχετικά άρθρα

Διαχρονικά επίκαιρο

Super User

Επίκαιρο

Super User

‎”Debate”

Super User

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Υποθέτουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. Αποδοχή Δείτε περισσότερα

Πολιτική απορρήτου και cookies