Ένα ενδιαφέρον απάνθισμα από μαθήματα δημοσιογραφίας και δεοντολογίας που «παρέδιδε» ο Λέων Καραπαναγιώτης, χωρίς περιττά σχόλια από μέρους μας:
- Μάθημα πρώτο.
Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να τα καταγράφουν. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τούς προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, αυτό που σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία. Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία, που βρίσκει δρόμο διαφυγής καθώς με ευκολία μπορεί ν’ αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν.
- Μάθημα δεύτερο.
Η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές, τους ακροατές τους. Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι κολλητός με τον πολιτικό και τον οικονομικό παράγοντα. Οι σχέσεις τους πρέπει να είναι κοινωνικά ευπρεπείς και οι αποστάσεις ασφαλείας να τηρούνται συστηματικά και συνειδητά. Όσες φορές ο κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οι πολίτες καθώς γίνονται θεατές ενός στημένου παιχνιδιού.
- Μάθημα τρίτο.
Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι μεσολαβητής ή διαχειριστής στην επίλυση διαφορών των προσώπων της εξουσίας. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι «βαποράκι», διακινητής δηλαδή των πληροφοριών που συγκεντρώνει στο ρεπορτάζ. Διότι τότε υποκρύπτει από τους πολίτες όσα γνωρίζει και δίνει την ευκαιρία για κουκουλώματα στους παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής.
