Οι ποιητές είναι κάτι παράξενες, πολύχρωμες πεταλούδες που τολμούν να πετούν γύρω από το φως της λάμπας, καίγοντας τα φτερά τους. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μυριάδες από δαύτους έχουν φωτίσει τις πιο όμορφες αλλά και τις πιο ανείδωτες κόχες της ζωής, την οποία έχουν εμβολιάσει με αντισώματα για ν’ αντέχει σε καιρούς αντιπνευματικούς, σαν αυτόν που τώρα διαβαίνουμε.
Πάντα κουβαλούσαν το βάρος των πραγμάτων για να μπορούν να ξαποσταίνουν οι υπόλοιποι. Οι αληθινοί ποιητές ένοιωθαν βαθύτερα αξίες και μεγέθη και πάντα άφηναν σιωπηλά μικρές ή μεγάλες αλήθειες, την ώρα που οι υπόλοιποι προτιμούσαν ν’ αφήνουν θόρυβο και τίτλους ιδιοκτησίας.
Σαν σήμερα πριν από 101 χρόνια, ένα βράδυ Μεγάλου Σαββάτου, γεννιόταν ο Τάσος Λειβαδίτης (βιογραφικό του εδώ). Το πέρασμά του λάμπρυνε όχι μόνο την πνευματική, αλλά και την ηθική και αξιακή διάσταση της ζωής. Θυμίζουμε τον δίσκο «Φυσάει» που κυκλοφόρησε το 1993, σε μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ερμηνεύει μελοποιημένη ποίηση του Λειβαδίτη, στη μνήμη του οποίου καταγράφουμε κάποια από τα πολλά γραφόμενά του:
»Ζήσαμε το απέραντο σε μικρές σκοτεινές κάμαρες και το τίποτα στις μεγάλες σελίδες της ιστορίας.
»Να ‘σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια!
»Κι ύστερα έρχονται εκείνες οι δύσκολες στιγμές που πρέπει ν’ απαντήσεις –τι θα πεις;
»Η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μέσα στ’ όνειρο.
»Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δυο.
»Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
»Οι εραστές είναι ακριβά, ένδοξα κύπελλα, όπου ο ένας πίνει τον άλλον.
»Η μοναξιά είναι τόσο απέραντη ώστε έρχονται δυο δυο για να την υπομείνουν.
»Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
»Ύστερα γίναμε ξαφνικά δυο, φιληθήκαμε κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον.
»Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση.
»Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε για λίγο.
»Γι’ αυτό σου λέω πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη –είναι τότε αργά.
»Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.
»Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει.
»Τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους ή στους δημόσιους κήπους –σ’ αυτό έγκειται η ιδιοφυία μου.
»Λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο.
