Το νέο βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ αναπλάθει δύο αιώνες διεθνούς διακυβέρνησης -τον αγώνα για τη διάδοση αξιών και την οικοδόμηση θεσμών που θα έφερναν τάξη σε ένα άναρχο και επικίνδυνο σύστημα κρατών.
Δείχνει πώς αυτό που ξεκίνησε ως ευρωπαϊκή υπόθεση έγινε το πλαίσιο του σημερινού κόσμου, καθώς υπέρμαχοι του ελεύθερου εμπορίου, κομμουνιστές και εθνικιστές πρόβαλαν τα δικά τους ριζοσπαστικά οράματα για μια διεθνή αρμονία. Οι ουτοπικές μυθοπλασίες του Ιουλίου Βερν και του Χ. Τζ. Γουέλς αναμείχθηκαν με τα σχέδια της εσπεράντο, τα όνειρα για μια καθολική επιστήμη της πληροφορίας και τους νομικούς κώδικες ενός δικαστηρίου για όλη την ανθρωπότητα. Βρετανοί και Αμερικανοί πολιτικοί στήριξαν τη δημιουργία ενός ενιαίου παγκόσμιου οργανισμού ασφαλείας.
Κάθε φορά που ο κόσμος καταστρεφόταν από ένα νέο ξέσπασμα βίαιου κυνισμού και μεταβαλλόμενων συμμαχιών, πρόβαλλε η απαίτηση για κάτι που θα μπορούσε να κάμψει τα βραχυπρόθεσμα εθνικά συμφέροντα προς όφελος ενός ευρύτερου κοινού αγαθού. Ωστόσο σήμερα εξασθενεί η πίστη στα παλιά ιδανικά και στην πολιτική ικανότητά μας να διαμορφώνουμε το μέλλον. Η συντριπτική δύναμη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έχει κάνει αγνώριστη την ίδια τη δυνατότητα να κυβερνηθεί ο κόσμος, που αμφισβητείται πλέον όσο ποτέ άλλοτε.
Το «Θέατρο του Σάμπαθ», το προκλητικό μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ που του χάρισε το Εθνικό Βραβείο (National Book Award) των ΗΠΑ το 1995, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία έργα του. Ο άλλοτε σκανταλιάρης, εφευρετικός μαριονετίστας ΜίκιΣάμπαθ, στα εξήντα τέσσερά του εξακολουθεί να είναι προκλητικά ανταγωνιστικός και αχαλίνωτα λάγνος. Αλλά μετά τον θάνατο της ερωμένης του ο Σάμπαθ ξεκινάει ένα θυελλώδες ταξίδι στο παρελθόν του. Πολιορκημένος από τα φαντάσματα εκείνων που πολύ τον αγάπησαν και πολύ τον εμίσησαν, θα φθάσει στο χείλος της τρέλας και της εξόντωσης, έπειτα από διάφορες κωμικοτραγικές περιπέτειες.
Το Θέατρο του Σάμπαθ είναι μια σατιρική δημιουργία επικών διαστάσεων, και ο Μίκι Σάμπαθ είναι ο γαργαντουικός ήρωάς της. Όσο για τον Φίλιπ Ροθ, σ’ αυτό το εικοστό πέμπτο βιβλίο του βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικής του ωριμότητας. Ο ίδιος ο Ροθ έχει δηλώσει για το βιβλίο του: «Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ’ ένα βιβλίο που λέγεται Θέατρο του Σάμπαθ, το οποίο μισούν πολλοί. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που μου αρέσει. Αλλά πιστεύω ότι έχει πολλή ελευθερία μέσα του. Αυτό αναζητάς ως συγγραφέας, όταν δουλεύεις: να χάνεις τις αναστολές σου, να σκαλίζεις βαθιά μέσα στη μνήμη σου και τις εμπειρίες και τη ζωή, και μετά να βρίσκεις την πρόζα που θα πείσει τον αναγνώστη».
