Στο βιβλιοπωλείο «Δύο» της Ξάνθης βρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος, με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του «Λούλα» και μιλώντας για όλα στο indexanthi.gr.
Ο συγγραφέας συνομίλησε με το κοινό και υπέγραψε αντίτυπα ενός βιβλίου που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1997 και ήταν το έβδομο που έγραψε ο ίδιος. Για δεκαεπτά χρόνια η «Λούλα» ταξίδεψε, επηρέασε ανθρώπους όλων των ηλικιών, έσπασε ταμπού, δέχτηκε δριμύτατη αρνητική κριτική από το υποκριτικό συντηρητικό κατεστημένο, αλλά ακόμα και σήμερα παραμένει ένα βιβλίο αναφοράς. Με τα πολλά είδη αφήγησης, είναι ένα βιβλίο που δεν μπορεί κανείς να το κατατάξει σε συγκεκριμένο είδος, ωστόσο προσφέρει την απόλαυση της ανάγνωσης και του ταξιδιού.
«Σε κάθε βιβλίο μου αποτυπώνεται κάτι από το πνεύμα της εποχής. Η “Λούλα” είναι από τα πιο επιτυχημένα βιβλία μου μαζί με τα “Τζιτζίκια”, αν και υπάρχουν κι άλλα που είναι κοντά ως προς την κίνηση που κατέγραψαν» λέει στο indexanthi.gr ο συγγραφέας. «Ωστόσο έχει μια ξεχωριστή αύρα και ένα μύθο, γιατί προκάλεσε σκάνδαλο και γιατί έχει πολλές πλευρές: θρίλερ, μεταφυσικό, φανταστικό, πορνογραφία, παρωδία αισθηματικού μυθιστορήματος, που όλες προέκυψαν μόνες τους, χωρίς συνειδητή απόφαση. Αντιμετώπισα την πορνογραφία και γενικά τις βωμολοχίες ή την ελευθεροστομία, ως μια ευκαιρία κι ένα γλωσσικό εργαλείο που δινόταν στη γενιά μου –σε αντίθεση με τους παλιότερους- να περιγράψει τη περιρρέουσα παρακμή. Η “Λούλα” περιγράφει έναν ατομισμό σε παροξυσμό και μια κοινωνία που επειδή εμπορευματοποίησε τα πάντα και τα έκανε αντικείμενο οικονομικής συναλλαγής, δεν μπορούσε να απολαύσει τίποτε».
Ακούστε τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο να παραθέτει σύντομα δύο χαρακτηριστικά περιστατικά που αφορούν στο συγκεκριμένο βιβλίο:
Μιλώντας για τους συγγραφείς και τους πνευματικούς ανθρώπους, ο συνομιλητής μας λέει ότι «δεν είναι πρωτοπορία, ενώ θα έπρεπε», σχολιάζοντας: «Βρίσκονται σε αντιστοιχία με την κοινωνία: ένα μεγάλο κομμάτι είναι παραιτημένο, κάποιοι έγιναν κομφορμιστές και κρύβουν τα λόγια τους για να μην συγκρουστούν με τίποτε, υπάρχει και μια δράκα που είναι καθεστωτική και είχε προώθηση από τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι λίγοι που δεν μασάνε τα λόγια τους, όμως δεν τους δίνεται βήμα να μιλήσουν. Νομίζω ότι για να δούμε αλλαγή σ’ αυτό, θα πρέπει να δούμε και στην υπόλοιπη κοινωνία. Πάντως οι ενδείξεις αυτές είναι κακές, θλιβερές…».
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος αποτυπώνει όσα τον απασχολούν συγγραφικά –και όχι μόνο- λέγοντας: «Έχω φίλους που είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, σε κατάθλιψη, ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να κάνουν. Είναι κάτι που υπάρχει γύρω, με απασχολεί και είναι αδύνατο να κάνει κάποιος πως δεν καταλαβαίνει. Και θέλω να γράψω γι’ αυτό, επειδή μου φαίνεται τρομερά επείγον και σημαντικό και όχι επειδή βρήκα καινούργιο θέμα για βιβλίο. Ένα άλλο θέμα που με ενδιαφέρει και θα ήθελα να γράψω γι’ αυτό είναι οι δομές αλληλεγγύης που εμφανίζονται στην κοινωνία μας, θεσμοί στον αντίποδα της “φούσκας” και του ατομικισμού. Γεννιέται μια αίσθηση κοινότητας που δεν υπήρχε στο εμπορευματοποιημένο περιβάλλον του ‘90».
Πέρα από τα παραπάνω, ο συγγραφέας λέει ότι ένα βιβλίο του θα βγει το φθινόπωρο. Είναι μια (πολύ ενδιαφέρουσα, αν κρίνουμε από όσα αναφέρει επ’ αυτού ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος) διασκευή και μεταφορά στη σύγχρονη εποχή του «Παραμυθιού χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα.
Τέλος, ακούστε τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα που δήλωσε ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο περιθώριο της παρουσίασης αναφορικά με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, την αριστερά, ακόμη και για τον εμφύλιο:
