Η Βίκυ Χαρισοπούλου είναι μια καλή συνάδελφος κι ένας καλός άνθρωπος της γενιάς μας (όταν πρόκειται για ηλικίες γυναικών, αποφεύγουμε να δίνουμε ακριβή στοιχεία). Γεννημένη στη Λάρισα, σπούδασε δημοσιογραφία και θέατρο στη Θεσσαλονίκη όπου ρίζωσε για τρεις δεκαετίες.
Πριν από κάποια χρόνια αποτύπωσε τα βιώματα, τα όνειρα, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της γενιάς μας σ’ ένα βιβλίο. Τίτλος του ένας στίχος που τραγούδησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου: «Της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά». Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εξάντας», με τη βοήθεια του πολιτιστικού ραδιοφώνου 9,58 της Ε.Ρ.Τ. 3. Εκεί άλλωστε διαβάστηκαν –σε εκπομπές της Βίκυς Χαρισοπούλου- τα κείμενα του βιβλίου.
Μνήμες από παρέες, γιαγιάδες και πεζούλια, χρώματα, άρωμα βασιλικού και φαγητού που ετοιμάζεται. Μουσικές, ξεσηκωμοί, συμμετοχή στην διαμόρφωση της Ιστορίας. Κι ακόμα, αθωότητα, νοσταλγία, ένα αλλιώτικο φως που όσοι έζησαν εκείνη την εποχή θα το θυμούνται. Σώζονται όλα σε αρχεία εφημερίδων, σε παλιά φιλμ και περιοδικά κι όποιος θέλει θα τα βρει και θα καταλάβει…
Σταχυολογούμε κάποια σκόρπια κομμάτια από το βιβλίο-καθρέφτη της γενιάς μας, σε μια έξαρση νοσταλγίας, τόσο λυτρωτικής όταν ζορίζουν τα πράγματα:
«Είμαστε η τελευταία γενιά που έχει να θυμάται. Πολιτικές εκρήξεις, γεγονότα έντονα, μελωδίες, οσμές από φαγητά της μαμάς, εικόνες της επαρχίας, γιαγιάδες με μαύρα μαντίλια που ζύμωναν ψωμί κι έλεγαν παραμύθια, πανηγύρια, φοιτητικές εξεγέρσεις, μπλε ποδιές, την Ελλάδα προ-σοσιαλιστικά, προ-ευρωπαϊκά, πριν την παγκοσμιοποίηση…Οι απογευματινές εφημερίδες κυκλοφορούσαν το απόγευμα κι όχι όπως τώρα απ’ το χάραμα. Διαβάζαμε όλοι. Έχουμε και στυλό Parker…Η γενιά μας πρόλαβε να γλεντήσει και να ζήσει. Χαρήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε. Πολύ…Ο Κωστής μου κρατούσε όλη νύχτα το χέρι κι όταν μου χάριζε βιβλία με ποιήματα, μου έγραφε στην τρίτη σελίδα με αμήχανα γράμματα…Προλάβαμε τον Άσιμο, τα πρώτα φοιτητορεμπέτικα συγκροτήματα, τα καλά ροκ, τις ντισκοτέκ, τον Μικρούτσικο επαναστάτη αλλά και υπουργό. Προτιμούσαμε τις ταβέρνες…Ήμαστε τα πρώτα θύματα της τηλεόρασης, της τηλε-επικοινωνίας, της τηλε-ζωής. Η δική μας γενιά βίωσε όλες τις αλλαγές…Εμείς δεν πουλήσαμε την επανάσταση, δεν συντελέσαμε στην κατάρρευση, μας το κατέρρευσαν το όνειρο και μείναμε να κοιτάμε τ’ απομεινάρια. Η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης δεν έκανε την επανάσταση, αλλά ούτε την ξεπούλησε.
…Τώρα περιφέρονται σε κλαμπ, στέκονται όρθια, είναι σα να περιμένουν μόνιμα κάτι που δεν έρχεται, δείχνονται, δεν αγγίζονται. Ημίγυμνα σχεδόν πίνουν κακοαποσταγμένα οινοπνεύματα με εσάνς, ανεβαίνουν σε τραπέζια για να λικνιστούν άγαρμπα, να δείξουν το αδιοχέτευτο πάθος τους μαζί με το βρακί τους, αλλά ούτε το πάθος ούτε το εσωτερικό του βρακιού τους νοιώθουν. Τώρα ήρθαν τα νεοελληνικά των τηλερεπόρτερ που προσλήφθηκαν με βιογραφικό…την καλή κόμη τους. Τώρα οι συνειδήσεις παραιτούνται απ’ τα κοινά…Ο έρωτας είναι η μόνη καταφυγή».
Με τι να σφραγίσεις τόσο βάρος; Α, ναι: «Η δυστυχία της γενιάς σας είναι ότι δεν έχετε ούτε ένα τόσο δα λόγο να πάτε φυλακή», είπε ο Χρόνης Μίσσιος το 1990 στους φοιτητές της Νομικής…
