Μάγκες κι άλλο τριήμερο! Εμπρός γκάζι φορτσάτο
τίποτε δεν μας συγκινεί, άντε και άσπρο πάτο.
Εμείς να είμαστε καλά, ωχ μωρέ δε βαριέσαι
τίποτα πια δε γίνεται όσο και να χτυπιέσαι.
Ζήτω τα στερεότυπα για να περνά η ζήση
τη βγάλαμε και σήμερα, έξις δευτέρα φύση.
Δεν πα’ να μας πηδήξουνε, δεν πα’ να μας σκοτώνουν
συνέχεια να μας στύβουνε και να μας φαρμακώνουν…
Δεν δίνουμε ούτε λεπτό του ευρώ ή και της ώρας
δεν μας αγγίζει η παγερή πνοή καμίας μπόρας.
Προέκταση του κώλου μας ο καναπές εγίνη
πρόκειται για επιστροφή στην εποχή εκείνη
που είχαμε όλοι ουρές, ω μοίρα μας των μαύρων
αποτελώντας ακριβή τροφή των δεινοσαύρων.
Τώρα δεν έχουμε ουρές, έχουμε καναπέδες
εκεί περνούμε τη ζωή οι βουτυρομπεμπέδες
στο ασφαλές αμνιακό υγρό του «φτωχικού» μας
ζήτω η μήτρα της μαμάς – σκιά του θυμικού μας.
Ζήτω και η ασφάλεια, ζήτω και οι ζωούλες
ζήτω μωρέ τα ψώνια μας στις πλαστικές σακούλες.
Και όμως οι δεινόσαυροι βρήκανε άλλους τρόπους
για να καταβροχθίζουνε αιώνια τους ανθρώπους
κοιτάξτε τους: πάντα εκεί μένουν και καταπίνουν
όσα πλέον οι άνθρωποι οικειοθελώς τους δίνουν.
Τι θέλεις, φόρους; Λάβε τους. Άνεργος θέλεις να ‘μαι;
Εντάξει, αφού θα μπορώ πιότερο να κοιμάμαι.
Μήπως θέλεις να μη μιλώ και να μην ασχολούμαι;
Έγινε! Ό,τι πεις εσύ, εγώ δεν ενοχλούμαι.
Κι αν κάποτε δεν άφηνα το βιος μου να πειράξει
κανένας κι άρπαζα σπαθί, τώρα λέω «εντάξει»!
Βρε μπας κι αποκτηνώθηκα, μήπως έγινα ζόμπι;
Κι όμως διαθέτω αγαθά, έχω δουλειά και χόμπι
στον κόσμο μου δεν έχει πια θέση για τέτοιες σκέψεις
στην πασαρέλα εύκολα είσαι ό,τι πιστέψεις
συνένοχοι όλοι εμείς φίλε μου στη μιζέρια…
Αλήθεια πότε κοίταξες εσχάτως τα αστέρια;
