Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λέν’ τ’ αηδόνια
κι από τις άγιες τράπεζες ο γούμενος φωνάζει:
-Παιδιά, για μεταλάβετε, για ξομολογηθείτε
δεν είν’ ο περσινός καιρός κι ο φετινός χειμώνας.
Μας ήρθε άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο
και το ζαβό κοπάδι –εμείς- τη βγάζει δεν τη βγάζει…
-Αντί για πίτσες Γκόλφω μου, φέρε πικρά χορτάρια
να κάτσουμε με τα παιδιά να δούμε σούπερ λίγκα.
Κι αν μπύρες δεν μας δίνουνε από τη Γερμανία
φέρε Σαντορινιό μαζούτ, «Sea Diamond», ωραίο
φέρε σκουπίδια των ραφιών, junk food και παξιμάδια
που φτιάξαμε με στέρηση λιάζοντας το σκατό μας
γιατί έτσι τρωγοπίνοντας θέλουμε να φτιαχτούμε…
-Πού ‘σουν περιστερούλα μου τόσο καιρό που λείπεις;
-Πήγα να μάσω λάχανα με τ’ άλλα τα κορίτσια
κι οι κλέφτες μάς αγνάντευαν από ψηλά λημέρια.
Και ήρθαν τρία σύννεφα από την Ευρωλάνδη
το ‘να με αστραπόβροντα, τ’ άλλο χαλαζοβρόχια
το τρίτο το κατάμαυρο με τα μαύρα μαντάτα.
Παρασκευή ξημέρωσε, ποτέ μην είχε φέξει
κι ο Σουλεϊμάνης φώναξε του καπετάν Αντώνη:
-Antoine σε θέλει ο βασιλιάς, η τρόικα σε ψάχνει
κι αν είσαι καλός, Tony μου, θα πάρεις χειραψία.
Μα τώρα σύρε στο βαρύ ιστορικό καθήκον
καθίκια σε στηρίζουμε, καθίκια σε βοηθάμε
για να μας δώσεις τα σκουτιά, να φέρεις τα ρεγάλα
και τους κολίγους να βαστάς, να σαλαγάς με χάρη
μην τύχει και ξεσηκωθούν, μας πάρουν με τις πέτρες
και γίνει της Αργεντινής και γίνει της πουτ@ν@ς.
-Αυτού που πας μαύρο πουλί, μαύρο μου χελιδόνι
να χαιρετάς την κλεφτουριά κι αυτόν τον Κατσαντώνη.
Πε’ του να κάτσει φρόνιμα κι όλο ταπεινωμένα,
δεν είν’ ο περσινός καιρός να κάνει όπως θέλει.
Ο Goldman και η Goldman Sachs ήρθαν. Κι ο Βεληγκέκας
ζητάει κεφάλια κλέφτικα, κεφάλια ξακουσμένα.
Κι ο Κατσαντώνης το ‘μαθε και το σπαθί του ζώνει
και παίρνει δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια
χαμπέρι στέλνει με πουλιά ταχιά στην Ευρωλάνδη:
-Τι σαλτιμπάγκοι είμαστε δίχως μια κωλοτούμπα;
Για κάμετε και μια και δυο και τρεις και δεκαπέντε
μέχρι να αναλάβουμε. Κι απέ το συζητάμε…
