Περιτριγυρίζομαι από “επαναστάτες”. Έχουν στεφάνια από “επαναστατικές” δάφνες, τις οποίες ενίοτε χρησιμοποιούν για το μαγείρεμα της φακής, τα παλικάρια. Βέβαια, εκείνοι δεν πήραν ποτέ τα όπλα, αναλώθηκαν φωνάζοντας “ώπλα” στις ταβέρνες κάθε που άκουγαν εκείνα τα δικά τους τραγούδια, των υποψιασμένων… όπως υποψιάζομαι. Ωστόσο ποτέ δεν ξέχασαν τα όνειρα και το γλυκό πουλί της νιότης, που από τότε το παίζουν περιμένοντας ν’ αλλάξει ο κόσμος.
Εγκολπώθηκαν στο κόλπο της αριστεράς, αλλά δεν έπιανε και τους έμεινε η κολπίτιδα. Βρέθηκαν σε πολλά και μεγάλα αδιέξοδα, τα ανέλυσαν διεξοδικά, έπεσαν στα πηγαδάκια της Ομόνοιας και των Εξαρχείων και κόντεψαν να πνιγούν. Συγκρούστηκαν με φοβερά διλήμματα, μην ξέροντας ποια θέση να πάρουν από τις πολλές που έβλεπαν μπροστά τους. Τελικά διάλεξαν κάποιες διευθυντικές, ελπίζοντας ν’ αλώσουν το σύστημα εκ των έσω, μη χέσω. Όμως βρέθηκε το σύστημα να τους αλώνει στο αλώνι, στο σαλόνι. Ξαναγύρισαν στην αριστερά που ποτέ δεν είχαν εγκαταλείψει, πέρασαν πολλά λούκια και παλούκια. Πήγαιναν σε συνελεύσεις συνελόντι ειπείν, έπαιρναν μέρος σε ζυμώσεις όπου ζυμώναμε ασταμάτητα και ψωμί δεν τρώγαμε ποτέ. Κολλούσαν αφίσες, κολλούσαν ένσημα, επαναστατόσημα, χαρτόσημα, κολλούσαν γκόμενες, κολλούσαν αρρώστιες, αλλά όλα έμεναν στάσιμα. Κατέβαιναν σε πορείες παρ’ όλες τις απορίες, φώναζαν συνθηματικά συνθήματα, προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι κάνουν οι γύρω τους. Έγραφαν κείμενα, είχαν αντικείμενα, υποκείμενα και φόβο για τα επικείμενα.
Να όμως που όσοι άντεξαν δικαιώθηκαν! Έστω και προσωρινά, έστω και προς όρη, να…
Είναι εύκολο να λοιδορείς στο Λιδορίκι τον Λιδωρίκη. Είναι εύκολο να ξεχάσεις τον Μαρξ και να γίνεις πελάτης των Μαρξ & Σπένσερ, να ξεχνάς την κόκκινη Ρόζα και να φτιασιδώνεσαι με κόκκινη όζα, να ξεχνάς τον Λένιν και ν’ αρχίσεις το ξεπλένειν του χρήματος και του κάθε κρίματος. Το δύσκολο είναι να διατηρήσεις μέσα στον ασβέστη άσβεστη τη φλόγα, έστω και ζώντας ένα δράμα στη Δράμα, με μια λάμια στη Λαμία ή βγάζοντάς την τσάτρα-πάτρα στην Πάτρα.
Και ο νοών ανοήτω…
