Από τότε κανένα στρατιωτικό πραξικόπημα δεν έγινε, αν και η οικονομική κατάσταση χειροτέρευσε τόσο που οι ελλείψεις τροφίμων στην αγορά ανάγκασαν το καθεστώς να ανοίξει τα σύνορα με την Κολομβία για να μπορέσουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι να ψωνίσουν είδη βασικής κατανάλωσης!
Οι τρομερές ελλείψεις σε τρόφιμα αναδεικνύουν και την αποτυχία του μικροαστικού «σοσιαλισμού» στη Βενεζουέλα. Όταν οι τιμές του πετρελαίου ανέβαιναν, το καθεστώς μπορούσε να κάνει κάποια -καθαρά δημαγωγική- ρεφορμιστική πολιτική, χωρίς όμως να επιτίθεται στα ιερά και τα όσια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, όπως έχουμε αναλύσει εκτεταμένα από αυτές εδώ τις στήλες (βλ. σειρά άρθρων με τίτλο «Ο χαρακτήρας της «μπολιβαριανής επανάστασης» του Τσάβες» τον Δεκέμβρη του 2007). Τώρα η ρεφορμιστική πολιτική «κλάταρε», αποκαλύπτοντας το καπιταλιστικό υπόβαθρο μιας χώρας που υποτίθεται ότι έχτιζε τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».
Στις 13 Ιουλίου ένα ακόμα ξένο μονοπώλιο εγκατέλειψε τη χώρα. Η χαρτοποιία “Kimberly Clark” έκλεισε αιφνιδιαστικά το εργοστάσιό της στη Βενεζουέλα και έστειλε γύρω στους χίλιους εργάτες στην ανεργία. Ο Μαδούρο δήλωσε με… περηφάνια ότι τώρα οι εργάτες θα αναλάβουν το εργοστάσιο! Γιατί τώρα και όχι στα προηγούμενα χρόνια του «σοσιαλισμού»; Και γιατί εμφανίζεται ο Μαδούρο σαν… απατημένη ερωμένη, κατηγορώντας τα μονοπώλια που εγκαταλείπουν τη χώρα ότι κάνουν «σαμποτάζ»; Δεν είναι κατάπτωση να εξοργίζεται ένας «σοσιαλιστής» επειδή τα μονοπώλια φεύγουν από τη χώρα του (αντί να τα διώξει ο ίδιος); Θα μας πουν ότι και οι μπολσεβίκοι στη μετεπαναστατική Ρωσία με τη Ν.Ε.Π. έκαναν παραχωρήσεις στο κεφάλαιο (εκχωρήσεις τις έλεγαν). Αυτή, όμως, ήταν μια βραχύχρονη πολιτική που έδωσε τη θέση της στην κολεκτιβοποίηση και στη θεμελίωση μιας πραγματικά σοσιαλιστικής βιομηχανίας (με όσα προβλήματα και καθυστερήσεις κι αν αντιμετώπισε στην πορεία). Ποτέ οι πραγματικοί σοσιαλιστές δεν εκλιπαρούν τα ξένα μονοπώλια να κάτσουν στη χώρα για να βοηθήσουν στην… οικοδόμηση του σοσιαλισμού! Ο Μαδούρο, όμως, δεν ντρέπεται να υπονοεί ακριβώς αυτό και να κατηγορεί τα μονοπώλια που έφυγαν! Στην παραζάλη του αποκάλυψε και κάτι ακόμα. Ότι αυτές οι εταιρίες δεν έχουν δικαίωμα να γκρινιάζουν γιατί έλαβαν μεγάλες ποσότητες δολαρίων από το ίδιο το κράτος ως αντάλλαγμα για την παραγωγή τους και για εισαγωγές (βλ. φιλοτσαβικό πρακτορείο Venezuelanalysis).
Τα μονοπώλια που πουλούσαν τα προϊόντα τους στη ντόπια αγορά έπαιρναν ένα δολάριο για κάθε δέκα μπολιβαριανά φουέρτε (το νόμισμα της χώρας). Πληρώνονταν στην επίσημη ισοτιμία και δεν αναγκάζονταν να πάνε στη μαύρη αγορά για να μετατρέψουν τα φουέρτε σε δολάρια (σε ισοτιμία που έφτανε ακόμα και τα 1.100 φουέρτε το δολάριο). Με αυτό τον τρόπο το κράτος τα στήριζε, αφού έπαιρναν περισσότερα δολάρια από τους μικρέμπορους που δεν είχαν κρατικές πλάτες και αναγκάζονταν να καταφύγουν στη μαύρη αγορά για να μετατρέψουν τα φουέρτε σε δολάρια, για να μπορέσουν να κάνουν τις εισαγωγές τους από το εξωτερικό.
Όμως το μονοπώλιο είναι από τη φύση του αδυσώπητο. Δεν αρκείται στο μέσο ποσοστό του κέρδους, αλλά επιδιώκει το ανώτατο. Μόλις είδαν ότι τα πράγματα στη Βενεζουέλα δεν πάνε καλά, την έκαναν, αφήνοντας τον Μαδούρο να σπαρταράει σαν ψάρι. Και θα σπαρταράει περισσότερο, μετά από την απειλή της “Citibank” να κλείσει μέσα σε τριάντα μέρες τους λογαριασμούς της Κεντρικής Τράπεζας της Βενεζουέλας, τους οποίους χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για τις διεθνείς συναλλαγές της.
πηγή: Κόντρα