Το παράρτημα Ξάνθης της Ελληνικής Εταιρίας Κοινωνικής Παιδιατρικής και Προαγωγής της Υγείας σε συνεργασία με την Παιδιατρική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης διοργανώνει εκδήλωση με θέμα «Ο άνθρωπος και η κοινωνία μπροστά στο στρες της κρίσης. Το κοινωνικό φάρμακο: οι συλλογικοί αγώνες, η θρησκευτική πίστη, η ποίηση, το παραμύθι».
Η εκδήλωση θα διεξαχθεί το απόγευμα (18.00) της Πέμπτης 10 Απριλίου στο πνευματικό κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθεωρίου (κάτω από τον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας, είσοδος δίπλα από το διοικητήριο) και τελεί υπό την αιγίδα της μητρόπολης.
Πρόγραμμα
- «Η αντίδραση των κυττάρων του ανθρώπινου οργανισμού στο στρες της οικονομικής κρίσης. Οι συλλογικοί αγώνες ως κοινωνικό φάρμακο». Εισηγητής: Δρ. Δημήτρης Αδαμίδης, διευθυντής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Ξάνθης
- «Γινόμενοι το Ευαγγέλιο, σε καιρούς κρίσιμους». Εισηγητής: Νίκος Κοσμίδης, φοιτητής Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
- «Η ποίηση – φάρμακο». Εισηγητής: Θανάσης Μουσόπουλος, λογοτέχνης-φιλόλογος.
- «Το παραμύθι-φάρμακο». Εισηγητής: Δρ. Δημήτρης Αδαμίδης.
Σημειώσεις του δελτίου τύπου για την εκδήλωση
Στρες ονομάζεται κάθε έντονη αρνητικά φορτισμένη συναισθηματική κατάσταση. Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα λόγω της οικονομικής κρίσης. Πως αντιδρά ο οργανισμός μας σε αυτή την κατάσταση; Πως διαταράσσεται η ισορροπία των κέντρων του εγκεφάλου και στη συνέχεια το ενδοκρινολογικό και ανοσολογικό σύστημα; Πως βιώνει την κατάσταση κάθε κύτταρο του οργανισμού μας και η παθολογία αγκαλιάζει όλο ας το είναι; Γιατί αρρωσταίνουμε συχνότερα από λοιμώξεις και αλλεργίες, γιατί γερνάμε νωρίτερα; Ποιες παθολογικές συμπεριφορές αναπτύσσονται ως απάντηση στο στρες. Υπάρχει μήπως κοινωνικό φάρμακο; Ποιος ο ρόλος των συλλογικών δράσεων και αγώνων; Γιατί αυτοί που αγωνίζονται ζουν περισσότερα και καλύτερα χρόνια; Γιατί το παραμύθι διδάσκει αλήθειες μέσα από ψεύτικες ιστορίες; Γιατί μας παρηγορεί και μας συμβουλεύει;
Η ποίηση αποτελεί φάρμακο της ψυχής ή και του σώματος; Αποτελεί η ποίηση προσπάθεια για να βρει ένα ξέφωτο ομορφιάς η ψυχή μας και να δουλέψει εντατικότερα ο νους; «Φοβόμουν μην μάθεις τον πόλεμο/ όπου μια νύχτα έκαψα τα ξύλινα σπαθιά σου/ Σου είπα: δεν υπάρχουν κακοί/ ζουν μόνο στα παραμύθια/ …Τώρα που το κρύο είναι πολύ/ και οι κακοί βγήκαν απ’ τα παραμύθια/ με τι σπαθιά να πολεμήσεις/ …και το χειρότερο είναι/ πως δεν έχω παραμύθια να σου πω/ που να τα πιστέψεις…».
Ποιος ο ρόλος της θρησκευτικής πίστης; Απλώς παρηγορεί ή δυναμώνει και προετοιμάζει; Είναι ατομική ή συλλογική υπόθεση; Ο πιστός περιορίζεται στον εαυτό του; Ή υπερβαίνει τα όρια και ενώνεται με τους συνανθρώπους του; Τελικά πως όλα αυτά: συλλογικοί αγώνες, ποίηση, παραμύθι, πίστη επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό;
