Δεν είναι η πρώτη φορά που το επίδομα ανεργίας που παίρνει ένας μικρός αριθμός ανέργων (οι πρόσφατα απολυμένοι) μετατρέπεται σε επίδομα… εργασίας και χαρίζεται στους καπιταλιστές. Στο πλαίσιο των λεγόμενων «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης» (το επίδομα ανεργίας θεωρείται «παθητική πολιτική») έχει ξαναγίνει, καθώς αυτό είναι κατεύθυνση της ευρωενωσίτικης πολιτικής. Είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση που επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερή εφαρμόζει αυτό το μέτρο (περιττεύει να πούμε ότι στο παρελθόν το κατήγγειλε μετά βδελυγμίας).
Κατρούγκαλος και Αντωνοπούλου ανακοίνωσαν με πολλά ταρατατζούμ (σε συνάντησή τους με καπιταλιστικές οργανώσεις) ότι θα εφαρμοστεί πιλοτικά σε 10.000 επιδοτούμενους από τον Ο.Α.Ε.Δ. ανέργους η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε «επίδομα απασχόλησης», προκειμένου «να ενισχυθεί η απασχόληση και η επιχειρηματικότητα στο χώρο των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων». Ο εργοδότης που θα προσλαμβάνει έναν τέτοιο άνεργο θα παίρνει το επίδομα ανεργίας και θα βάζει τη διαφορά. Μέχρι πού; Μέχρι τον κατώτατο μισθό, φυσικά, ανεξάρτητα από το αν ο άνεργος είναι ειδικευμένος και θα έπρεπε να πληρώνεται με βάση την κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική συλλογική σύμβαση εργασίας. Δηλαδή, ο εργοδότης θα παίρνει τα 360 ευρώ του επιδόματος ανεργίας και με 226 ευρώ (ή 151 ευρώ αν ο άνεργος είναι κάτω των 25 ετών) θα έχει έναν εργαζόμενο, που δε θα είναι μόνο φτηνός, αλλά και απόλυτα πειθήνιος, προσβλέποντας στη συνέχιση της πρόσληψής του και μετά το δωδεκάμηνο της επιδότησης. Μοναδικές υποχρεώσεις του καπιταλιστή είναι να μην έχει κάνει απολύσεις τρεις μήνες πριν από την πρόσληψη του επιδοτούμενου ανέργου (εδώ γελάνε, γιατί δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, για να μη μιλήσουμε για το κόλπο των «συγγενών» εταιριών) και να τον κρατήσει στη δουλειά και τρεις μήνες μετά τη λήξη της περιόδου επιδότησης.
Με περισσό θράσος η Αντωνοπούλου δήλωσε πως πρόκειται για μέτρο που αποσκοπεί στη μείωση της ανεργίας, όταν ξέρει πολύ καλά ότι διαχρονικά όλα αυτά τα προγράμματα δε συνέτειναν ούτε κατ’ ελάχιστο στη μείωση της ανεργίας, αλλά απέβλεπαν μόνο στο να μεταφέρουν λεφτά των εργατών, προοριζόμενα για τους ανέργους, στις τσέπες των καπιταλιστών. Γιατί οι καπιταλιστές θα προσλάβουν μόνον όσους χρειάζονται, όχι περισσότερους. Όταν ένα μέρος απ’ αυτούς είναι επιδοτούμενοι με χρήματα που προορίζονται για ανέργους, τότε οι καπιταλιστές εξασφαλίζουν τζάμπα εργατική δύναμη και οι επιδοτούμενοι άνεργοι που πιάνουν δουλειά αντικαθίστανται από άλλους στο στρατό των ανέργων. Γίνεται έτσι μια ανακύκλωση των ανέργων, που στην πλειοψηφία τους παραμένουν μη επιδοτούμενοι (μόλις το 10% των ανέργων παίρνει αυτό το γλίσχρο επίδομα ανεργίας).
Και βέβαια, αυτά τα μέτρα καλλιεργούν στους εργάτες μια ορισμένη μορφή συνείδησης. Μια συνείδηση αυτοεξευτελισμού και υποταγής στις πιο αντεργατικές απαιτήσεις των καπιταλιστών, όπως και αποδοχής μιας κατάστασης συνεχούς περάσματος από σύντομες περιόδους εργασίας σε μακρές περιόδους ανεργίας.
πηγή: Κόντρα
