Πάλι στην Ειδομένη σήμερα, μοιράσαμε με δυσκολία και με τη φοβερή προσπάθεια νέων παιδιών που ήρθαν μαζί μας, τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες, υπνόσακους, είδη υγιεινής, παιχνίδια και μπλοκ ζωγραφικής (έγινε χαμός γι’ αυτά από τα παιδιά), παιδικά καρότσια, φάρμακα, μέχρι… καραμέλες. Όλα ευγενική και συγκινητική προσφορά των συναδέλφων από τα σχολεία. Λάσπες, φωτιές, χαμόγελα, ηλίθιοι μπάτσοι, βροχή ατέλειωτη εκνευριστική, χιλιάδες ψυχές στα όρια της ελευθερίας και της απελπισίας. Στην Ειδομένη χτυπάει η καρδιά της ανθρωπότητας, το δίλημμα κοινωνική απελευθέρωση ή βαρβαρότητα σε ατέλειωτες εναλλασσόμενες εικόνες.
Κλαις, θυμώνεις οργίζεσαι ,φοβάσαι, πεισμώνεις. Τρέμεις από όλα αυτά, χαίρεσαι από τη μικρή που σ’ αγκαλιάζει, λυγάς από τη μάνα που σου ζητά χαλίμπ (γάλα), λυγάς, είσαι πια μούσκεμα, δικαιώνεσαι και δεν το χαίρεσαι για την αθλιότητα που λέγεται “Ε.Ε”.
Κάποιος Σύριος μέσα στο χαμό εμφανίζεται με μια ανθοδέσμη! Ακόμη και… ερωτικά βλέμματα συναντιούνται ανάμεσα σε πρόσφυγες και αλληλέγγυους, φτιάχνοντας ουράνια τόξα διασκορπισμένα στα λασπωμένα χωράφια.
Λυπάμαι μα ούτε σε πενήντα ντοκιμαντέρ, σε εκατοντάδες ταινίες και “ποιοτικές” παραστάσεις δεν θα τα δείτε…
Γιάννης Λαθήρας – πρόεδρος της Γ’ Ε.Λ.Μ.Ε. Θεσσαλονίκης
