Λεξιπλασίες κι ανατροπές σήμερα, προσπαθώντας να σαρκάσουμε και ν’ ανεβάσουμε το πρεστίζ (press tease, δηλαδή δια τύπου πείραγμα). Μήνυμα χωρίς χρέωση:
Καθώς ανεβαίνει σταδιακά η θερμοκρασία και παρ’ ότι αρχίζουν τα ψυχοσάββατα (ψύχος – Σάββατα), επιζητούμε να εορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα κατά των παγκόσμιων ημερών και να τιμήσουμε τη γιορτή μνήμης της λήθης.
Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, ανάμεσα στον πιο όμορφο κόσμο της χώρας, έστω κι αν το κάνουμε τόσο άσχημα κι άμορφα. Χαλάκι (διε)φθαρμένο στην εξώπορτα του δυτικού πολιτισμού, στην μεσοτοιχία τριών ηπείρων. Ανήκουμε στη δύση και στη Βίσση –την αποκαθηλωθείσα- παραμένοντας ανατολή. Ωστόσο, «κάτι σάπιο υπάρχει στο απαθές βασίλειο της Δανιμαρκίας» (εκ των λέξεων «δανείζομαι» και «μάρκα»). Στην αρχαιότητα ο Πλούταρχος έγραφε για τον Φοίβο (“Βίοι Παράλληλοι”) ενώ σήμερα ο Φοίβος γράφει για τον Πλούταρχο (“Βίοι Παράλυτοι”). Yassou sahla-maria! Σε μια χώρα που στην μισή της ιστορία λατρεύτηκε το κάλλος και στην άλλη μισή ο κάλος, που άλλαξε χίλιες προσωποποιήσεις. Στην μόνη χώρα με δύο πεντακάθαρα ίχνη από πέλματα γιγάντιων τεράτων, γιατί τι άλλο είναι η Πελοπόννησος και η Χαλκιδική; Στην μοναδική χώρα του κόσμου που η πρωτεύουσα αρχίζει από άλφα κι η συμπρωτεύουσα από θήτα. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Σχεδόν παντού ο βορράς είναι ο ανεπτυγμένος κι ο νότος ο φτωχός, όμως εδώ ο βορράς δόθηκε βορά στα θηρία των υποσχέσεων.
Σ’ αυτή τη χώρα που δεν έχουμε Πούτιν και φαλλοί κλίναι (νέα γραφή του «πού την κεφαλή κλίναι»), οι λαγοί με τις γκαργκάνες αφού φάνε αστακούς με δαγκάνες, βγαίνουν και προτρέπουν –χωρίς να προντρέπονται- να κόψουμε τη σαρδέλα γιατί δεν αντέχει τέτοιες δυσβάσταχτες πολυτέλειες η ανοικονόμητη οικονομία. Και οι ανασφαλείς ανασφάλιστοι παρακολουθούν, δεμένοι στο μαγκανοπήγαδο της μαγκιάς του κάθε Μαγγίνα (θυμάστε;), καθηλωμένοι στο αναπηρικό τραπεζάκι του διαλόγου. Αει στο διάλογο πια, μαζί με τα ΑμΕΑ (Άτομα με Εκχωρημένη Ασφάλιση). Πάντως είναι άσχημο να αναγκάζεσαι να συνθέτεις ενώ είσαι αναλυτής, αγγίζει τα όρια της αναλητείας. Αναλυτικά, άλλη φορά.
Ένας έκφυλος φίλος μου έλεγε διάφορα κι αρεσκόταν σε τέτοιες πνευματικές ασκήσεις, αλλά δεν είναι της ώρας. Της ώρας έχουμε σουβλάκια και μπιφτέκια, όπως λένε και οι σουβλατζήδες. Σουβλακείες! Αυτά λοιπόν που έλεγε ο φίλος, είναι μαγειρεμένα μέσα σε ανήσυχα μυαλά – χύτρες ταχύτατης και οξείας σκέψης, σε ανθρώπους που προτιμούν να παίζουν με το πνεύμα τους αντί να παίζουν με κινητά, με τηφλεκοντρόλ, πούλια ή πουλιά.
Ηθικόν δίδαγμα: Τα νέα απέτυχαν, χρειαζόμαστε κάτι παλιό. Τα μορφώματα που διαμορφώνει η μόρφωση είναι όμορφα μα επικίνδυνα. Θα το ξαναπούμε: Το πέρασμα στην εποχή του υδροχόου δεν συντελέσθηκε ελλείψει νερού. Ζούμε πια στον εγώκαιρο, εγώ παντού, με ωροσκόπο μεταστατικό καρκίνο και τη σελήνη για ένα σελίνι μαζί με το σέλινο, selling στις τοξικές λαϊκές. Εδώ βέβαια εγείρεται ένα μεγάλο ζήτημα: Ψωμί, παιδεία ή ελευθερία; Μην τα θέλουμε όλα δικά μας…
ΥΓ: Ευτυχώς, κάποιοι έχουμε A.I.D.S. (Anti Idiots Defense System).
