Λεξιπλασίες σήμερα…
Κόσμος ανέσεων, χρήζει ενέσεων να πορευτεί. Τον μινωικό διαδέχτηκε ο μικρονοϊκός πολιτισμός, σύμφωνος με σύμφωνα που υπογράφει, ζώντας ανάλογα με παράλογα άλογα Ι.Χ. Πιστοί αστοί ζουν καθιστοί, εξετάζουν τα μικροαστικά ακροαστικά τους ψάχνοντας απάνεμο μουράγιο να πάρουν κουράγιο. Έχουν καταθέσεις, βολεύονται με υποθέσεις, αναθέσεις, δημιουργούν σχέσεις. Έχουν αιτήματα, ψάχνουν πατήματα, γράφουν ποιήματα. Περιδιαβαίνουν καταστήματα, θύματα στα άγρια κύματα. Κάποτε έβγαζαν έξω τα σκουπίδια, τώρα τα μπάζουν μέσω τηλεχειριστηρίου. Πέριξ τηλεβωμών, τηλεοικογένειες εθελοθυσιάζονται στη θεά ανία, στη μεγαλομανία που φέρνει ημικρανία.
Διοργανώνουν ημερίδες, βαριούνται τις εφημερίδες, τους ενδιαφέρουν μερίδες με γαρίδες, χτίζουν ελπίδες με βίδες. Έκαναν το ραδιόφωνο ρ-αδειο-φονο. Δημοκρατία – τρομοκρατία, όψεις ενός νομίσματος που νομίζουν διαφορετικές. Άλλοι τα βλέπουν απλά, άλλοι διπλά. Κι ο Σαίξπηρ να λέει (σε ποιο κανάλι εμφανίζεται πάλι τούτος;) «σπατάλησα το χρόνο και τώρα ο χρόνος σπαταλά εμένα».
Ένας ανήμπορος πουλούσε μικροπράγματα. Τον έπιασαν, δεν είχε άδεια. Αυτοί που πουλάνε τρέλα έχουν άδεια; Γεμάτη τσέπη έχουν συνήθως. Ο χρόνος είναι χρήμα λένε, αλλά ποτέ δεν έχουν χρόνο. Μόνο χρήμα. Κρίμα. Με απώλειες κλείνει ο δείκτης που τους δείχνει. «Όταν δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο, μην ξεχνάς πως τα άλλα τέσσερα δείχνουν εσένα». Όλες οι αξίες περιήλθαν στο χρηματιστήριο αξιών, χρηματίζονται. Στο Χ.Α.Α., στο χάος. Δυο κόκκινα πράγματα, ένα ηλιοβασίλεμα κι ένα χαρτονόμισμα δέκα ευρώ. Το δεύτερο εξανεμίζεται, το ηλιοβασίλεμα θα βασιλεύει μέσα σου, ιδίως αν είναι κόκκινο σαν αίμα, σαν το φιλί.
Αντι-ζωή: Αντιανεμικά, αντηλιακά, αντίσκηνα. Κατά-ζωής: Καταστατικά, καταστήματα, καταστολή. Το όνειρο: μια θέση, οπουδήποτε. Στο δημόσιο, στο κλαμπ, στο λεωφορείο, στις νύχτες των χιλίων και μίας ταβερνών. Κάθε γωνία και αγωνία. Τα εαυτοκίνητα πληθαίνουν, οι εκλογές για την εαυτοδιοίκηση ξανάρχονται. Πλήκτρα, πλήξη, πληγές, αποπληξία. Έχεις λογιστή, υπολογιστή, είσαι ανθυπολογιστής, περιμένεις προαγωγή ακολουθώντας αγωγή, παραμένοντας ανάγωγος, πιασμένος σαν ψάρι στο διαδίκτυο. Παρανομούν τα πιτσιρίκια, όσα δεν ισοπέδωσαν ισο-παιδεία και προπαίδεια. Χάριν παιδιάς κάνουν αφισοκολλήσεις, χαμογελαστές φατσούλες από ζαχαρωτά, διαταράσσουν το γκρίζο. Γκρι-ζω. Τις κολλάνε στη στάση, κάνουν αντίσταση στα λαο–φορεία, αταξίες στα ταξί.
Κι αντίθετα: λογο–τεχνία, τεχνο–λογία. Οι αρχαίοι νοιάζονταν για τον άνθρωπο, ανακάλυπταν μηχανισμούς για να περνάει η ώρα και τους πετούσαν στη θάλασσα (Μυρτώο)*. Σήμερα φτιάχνουν μηχανές και πετάνε στη θάλασσα τους αρχαίους. Και τους νέους. Βαδίζουμε αντίστροφα επιστρέφοντας στο παρελθόν, στους δεινόσαυρους. Ήδη γίναμε σκυφτοί. Σε λίγο θα ξαναπέσουμε στα τέσσερα. Ουρές γίνονται οι καρέκλες, μέρος πια του σώματός μας.
Δεν φοβούνται. Το παλιό καφενείο έγινε μουσική σκηνή. Σκοινί και σαπούνι. Παίζουν άτεχνα «έντεχνο» η Λίτσα η κουκλίτσα και ο Φώτης ο πότης. Κι εκείνοι καταβροχθίζουν τα πάντα. Και τα κοάλα. Και το οικοσύστημα. Πυρπολούν τη Ρώμη για να εμπνευστούν τις μουσειακές μουσικές του ανατέλλοντος μέλλοντος. Που έγινε ήδη παρελθόν…
* Μηχανισμός Αντικυθήρων: αστρονομικό όργανο μεγάλης ακρίβειας που προσδιορίζει τις κινήσεις ήλιου και σελήνης. Κατασκευάστηκε πιθανότατα στη Ρόδο (80 π.Χ. – σχολή Ποσειδωνίου) και βρέθηκε στο θαλάσσιο βυθό, κοντά στα Αντικύθηρα.
