Ασχολούμενος με τη δημοσιογραφία για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, έχει ένα αξιοζήλευτο αρχείο και μια εξίσου αξιοζήλευτη όσο και αθόρυβη πορεία. Ιστορικό το περιοδικό “Γιατί” και αξιομνημόνευτες οι ενασχολήσεις που υπηρέτησε “δουλεύοντας μέχρι αργά όλες τις μέρες και τις Κυριακές και τις σχόλες” όπως έγραφε (μας αρέσει που υπάρχουν κι άλλοι…). Την δε αγάπη του περί τη γραφή, μετέδωσε και στην κόρη του Βάσια.
Σ’ αυτό το βιβλίο του υπάρχει έντονο το άρωμα μιας αλλοτινής εποχής, η νοσταλγία και η θλίψη για τον αναίτιο και συχνά βίαιο -ως προς τα σταδιακά βήματα- θάνατό της. Εικοσιδύο διηγήματα, όλα βιωματικά και όλα μεστά, καλογραμμένα, γεμάτα μνήμες και ομορφιά. Με την ικανότητα ν’ αγγίζουν βαθιά ακόμα και τους νεότερους που ίσως δεν πρόλαβαν όλα όσα εξιστορούνται. Οι Σέρρες και η Θεσσαλονίκη του χθες, η αντιπαραβολή με το σήμερα, οι μνήμες, οι σκέψεις και τα βιώματα ενός ανθρώπου που -αν μη τι άλλο- είχε λόγο ύπαρξης και λόγο γραφής (το επισημαίνουμε γιατί δεν είναι αυτονόητο για κανέναν μας, ούτε το πρώτο και πολύ περισσότερο ούτε το δεύτερο). Ακόμα και σουρεαλιστικές αναφορές (με κορυφαίο ίσως το τέλος του τελευταίου διηγήματος), τυλιγμένες μέσα στη γενικότερη απλότητα και ομορφιά που αναδύονται από τις σελίδες αυτού του τρυφερού, όμορφου βιβλίου.
