Αδελφοί
Αμήν λέγω υμίν ότι το παίγνιο είναι αστείο. Ομιλώ δια το εκλογικό παίγνιο που πάντοτε με αποσυντονίζει. Σας γράφω προεκλογικά, αλλά υμείς θα διαβάσετε αυτάς τα γραμμάς (γαμάς, σύμφωνα με έναν πρότερο πρωθυπουργό της χώρας) μετά από την «γιορτή της δημοκρατίας» (μυχ’ έσω…) και αφού εκατομμύρια ψηφοφόροι θα έχουν διέλθει ενώπιον της κάλπης, ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα.
Που βέβαια δεν δύναται ποτέ να προκύψει ρίχνοντας χαρτάκια σε κουτιά… Μα είναι δυνατόν να αναμένει σώφρων τις άνθρωπος να προκύψει οιαδήποτε αλλαγή από τις αιδοιόσχημες σχισμές των τεφροδόχων (ως τέτοιες αναφέρονται από τους αρχαιοέλληνες), αίτινες χρησιμοποιούνται παρά των κρατούντων δια να ανανεώνουν και να εδραιώνουν την εξουσία τους! Είναι δυνατό να προσδοκά κανείς αλλαγές μέσω ψηφίσεως «νέων» ή παλαιών και «ξεπλυμένων» Μαγδαληνών-υπηρετριών της αστικής τάξης!
Μιλήστε εσείς Αλέκο Παναγούλη, γιατί πάλι θα με λέγουν κακό και γραφικό:
«Ο λαός. Ο καλός λαός που δεν φταίει ποτέ καθότι φτωχός και αθώος, αδαής. Ο καλός λαός που πάντοτε απαλλάσσεται γιατί τον εκμεταλλεύονται, τον μεταχειρίζονται, τον καταπιέζουν. Θαρρείς κι οι στρατοί αποτελούνται μονάχα από στρατηγούς και συνταγματάρχες. Θαρρείς και μόνο οι αρχηγοί του επιτελείου είναι αυτοί που κάνουν τον πόλεμο, που πυροβολούν εναντίον των αόπλων, που καταστρέφουν τις πόλεις. Θαρρείς κι οι στρατιώτες του εκτελεστικού αποσπάσματος που επρόκειτο να μ’ εκτελέσει δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς κι εκείνοι που με βασάνιζαν δεν ήταν παιδιά του λαού. Θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που εξέλεξε τον Νίξον, θαρρείς και δεν ήταν ο λαός που ψήφισε υπέρ των αφεντάδων. Θαρρείς κι η ελευθερία θα μπορούσε να στραγγαλιστεί χωρίς τη συγκατάθεση του λαού, χωρίς την ανανδρία του λαού, χωρίς τη σιωπή του λαού. Τι θα πει λαός; Ποιος είναι ο λαός; Λαός είμαι εγώ, είναι οι λίγοι που αγωνίζονται και απειθαρχούν ο λαός…».
ΥΓ: Μετεκλογικά, οφείλουμε βέβαια να σημειώσουμε τον αέρα αλλαγής συσχετισμών και στερεοτύπων, το θαύμα του ΣυΡιζΑ αλλά και αυτό της Χρυσής Αυγής. Θα έχουμε όλο τον καιρό να τα πούμε (και να τα δούμε)…
